2009 Pyreneeën rondreis

Deze keer hebben we de reis geboekt bij SNP.
Dit is uit de reisgids de Individuele wandelreis Ordesa [321020]

Accommodatie

• 23-6-2009 tot 27-6-2009 Hotel Nastasia (zelf geregeld)
• 27-6-2009 tot 01-7-2009 Hotel Villa de Torla (SNP)
• 01-7-2009 tot 03-7-2009 Hotel Restaurante Palazio (SNP)
• 03-7-2009 tot 07-7-2009 Ayre Hotel Gran Via (zelf geregeld)
• 07-7-2009 Hotel Husa Fornells Park (zelf geregeld)

Dinsdag 23 juni Eindhoven – Girona – Lerida

Vandaag vroeg op, de bus om kwart voor zeven richting Eindhoven Airport. Het gewicht van de koffers is net binnen de marge van 15 kilo, dus daar moeten we voor de terugweg wel rekening mee houden.
Het vliegtuig vertrekt om 09:20 uur i.p.v. 09.00 uur. Reden is dat er door 4 verschillende stewards/stewardessen een aantal keren het aantal personen in het vliegtuig geteld wordt; schijnt toch moeilijk te zijn om allemaal hetzelfde te tellen.
Vluchtnummer 9124 komt toch op tijd aan in Girona.
Daarna 35 minuten op de koffers moeten wachten, jammer maar het is niet anders.

We hebben een Ford Fiësta met airco gehuurd bij  Sunny cars. We kunnen de auto ophalen bij de desk van AurigaCrown Car Hire. Deze bevindt zich helaas niet in de aankomsthal, zoals in onze documenten staat, maar er net buiten .

De 2 medewerkers doen hun best om de klanten te helpen. Er moet veel ingevuld worden, wat we zelf al eerder via internet ook al een keer gedaan hebben. De medewerker is bijna klaar als hij een paar onbekende Spaanse klanken ten gehore brengt. Alles moet opnieuw.

Na alles opnieuw ingevoerd te hebben vertelt hij ons dat we een Fiat Panda krijgen. Dit hadden we niet besteld. Ook hij heeft geen zin in een lange discussie met een steeds groter wordende rij dus we krijgen een Seat Ibiza 4 deurs.
Een prima auto natuurlijk, met airco.
Hij adviseert ons nog om een extra verzekering te nemen voor schade aan bodem, glas en banden. Volgens onze documenten van Sunny Cars zijn wij hiervoor verzekerd. We besluiten om deze verzekering niet dubbel te nemen, maar moeten dan wel een deposito van 300 euro betalen en een volle tank diesel van 45 euro.

We halen de auto op in de parkeergarage op de 1e etage achter het vliegveld. In deze donkere garage zien we niets aan de auto. Harrie probeert de buitenspiegels te stellen, maar krijgt niet door hoe dit werkt. Er is geen instructieboekje of informatie van de verhuurder in de auto te vinden.

We vertrekken om half een, de Mio wijst de weg. Even later vindt Harrie alsnog hoe de buitenspiegels dmv een joystick versteld kunnen worden.
Tot onze schrik zien we dat de rechter buitenspiegel gebarsten is. Het is aan de corrosie duidelijk te zien dat dit lang geleden gebeurd moet zijn.  Maar toch dit is geen lekker gevoel.

Als we een half uurtje gereden hebben, stoppen we voor een drankje en een broodje. Harrie brengt ons nog even aan het schrikken door te zeggen dat hij zijn paspoort niet teruggekregen heeft bij de autoverhuur. We staan alweer op het punt om terug te rijden, als het paspoort alsnog opduikt in zijn windjack. Wat een opluchting.

De rit naar Lerida verloopt lekker snel; alleen rond Barcelona en Villafranca is het wat drukker op de weg, maar hoe dichter we bij Lerida komen, hoe rustiger het wordt. Vlak bij Lerida zien we ontzettend veel militairen in de velden lopen met bepakking. De volgende dag lezen we in de krant dat er 400 parachutisten gedropt zijn. Tegen half vier vinden we net buiten Lerida ons Hotel Nastasi.

Het inchecken verloopt zonder problemen. We worden geholpen door een vriendelijke Engelssprekende receptioniste.
Kamer 704 is een beetje vreemde kamer. Deze is niet groot, heeft geen kast om de kleding op te bergen, alleen een kledingrek. Maar wel een prachtig groot flatscreen TV en een 21 inch laptop met gratis internet. Ook is de badkamer zeer groot, bijna net zo groot als de slaapkamer met een zeer luxe douchecabine met radio, verlichting, massage, etc.
De minibar is ruim gevuld met gratis frisdrank, hapjes en fruit.

Het hotel heeft 2 bars die gesloten zijn. We pakken een biertje in het restaurant.
Smaakt prima. Hierna lopen we door het hotel om te kijken wat het ons te bieden heeft. Op de 2e etage is een Spa waar tegen betaling gebruik van kan worden gemaakt. Een Engelstalige prijslijst is er niet.
Op de begane grond is buiten het zwembad met leuke zitjes.

De jacuzzi is smerig, hier kun je helaas geen gebruik van maken, jammer. De fitnessruimte ziet er compleet uit, maar helaas niet al te goed onderhouden.

Het hotel is niet zo luxe als de website laat overkomen. Net als de kamer een aantal tegenstellingen. Het ziet er allemaal erg leuk uit, alleen is het jammer dat het niet onderhouden wordt.

We pakken een lekker flesje koude witte wijn bij het zwembad. De wijnkoeler zorgt voor de juiste temperatuur, het is ruim 30 graden bij het zwembad, maar we liggen lekker lui in de grote kussens.

Om 20:30 uur gaan we dineren in het hotel. We pakken een 3 gangen menu voor 18,-.
We krijgen hiervoor een fles wijn, een fles water, brood en heerlijke tapas (olijven en mosselen) De ober brengt hierbij ook nog een glas mojito.

Het voorgerecht, hoofdgerecht en toetje zijn bijzonder lekker, Bij het toetje wordt een heerlijke dessertwijn geserveerd. Zeker met al die extraatjes vooraf ruim voldoende.
Nog een lekker kopje koffie na en daarna naar bed.

Woensdag 24 juni naar het centrum van Lerida

We ontbijten om 09:00 uur. Een zeer uitgebreid ontbijtbuffet, hier valt  niets op aan te merken. Heerlijk.
Na het ontbijt wandelen we naar Lerida. De eerste km gaat langs de N240, geen fraaie weg om te wandelen.

Daarna is er een trottoir met veel nieuwbouw en grote villa’s langs de kant. Na 2 km wandelen we het centrum van Lerida in. We zien hier op affiches dat Queen hier a.s. weekend gaat optreden. Dit optreden hebben wij 2 geleden gezien in de Ahoy in Rotterdam. De toegangsprijs is erg verschillend; vanaf 40,- in Nederland,. tot 18,- in Lerida.

Vlak voor de rivier pakken we een kopje cappuccino met slagroom. Onderin heerlijke chocolade; een traktatie na een uurtje wandelen.
Bij de rivier gaan we links af en gaan verder naar de VVV (Informatie)
We worden zeer vriendelijk geholpen door een Engels sprekende dame. We krijgen een kaartje met uitleg erbij.  Ze vertelt ook dat het vandaag een feestdag is. Nu snappen we waarom de winkels bijna allemaal gesloten zijn en waarom het verkeer zoveel rustiger is dan gisteren.

We besluiten om eerst naar La Seu te gaan. Dit is een kathedraal boven op de hoogste rots van Lerida.
We wandelen door het historische gedeelte van Lerida.

We pakken de roltrap in het centrum van de stad. We zouden hierna de lift kunnen pakken naar de kathedraal, maar we lopen om de kathedraal heen en proberen te voet naar de kathedraal te lopen.
Na enige tijd lopen komen we toch weer bij de lift uit en we pakken voor 0,20 het laatste stukje van de lift om bij de kathedraal te komen.
Eerst in het restaurant een drankje gepakt voordat we de kathedraal in gaan.

We betalen bij de ingang 3,- per persoon. Eerst beklimmen we de 238 treden in de toren.

We hebben nu een schitterend uitzicht over de omgeving van Lerida.

Hierna nog even de rondgang en de kathedraal bekeken. We verlaten deze kathedraal niet met de lift maar wandelen het centrum in. Volgens de kaart kunnen we het beste rechtdoor lopen om weer bij het hotel te komen.We lopen echter nu in een niet al te frisse buurt waar we ons niet echt veilig voelen (omgeving Tallada). We komen uit op een weg die we al kennen, Rambla  d’Arago.
We stoppen nog bij een bakker om een koffie met een lekkernij te nuttigen en lopen vervolgens terug naar het hotel zoals we gekomen zijn. Al met al toch 13,86 km gewandeld volgens de Garmin.
In het hotel naar het zwembad met een verfrissing en later een biertje. Ondertussen het reisverhaal bijwerken op internet.

Om 20:30 uur wandelen we weer richting het centrum van Lleida. We besluiten te dineren bij een Mexicaans restaurant. Kort samengevat, het viel erg tegen. Binnen 1 uur zijn we al weer weg.

We lopen terug en liggen om ongeveer 22:30 uur in bed. Ondertussen is WIFI van de notebook er mee gestopt.

Donderdag 25 juni naar de rivier in Lleida

We beginnen vandaag met (lekker) 4,5 km hardlopen. Ondanks het vroege uur is het al erg warm.
Hierna wederom lekker genoten van het uitgebreid ontbijtbuffet.

We wandelen om ongeveer 10:30 richting het centrum. We lopen gedeeltelijk een andere route. Pakken onderweg een paar keer koffie, slapen op een bankje en lopen weer terug naar het hotel.
Bij een bakkerij pakken we nog een kopje koffie met een plaatselijke lekkernij wat lijkt op een heel dunne pizza (coca), lekker belegd met tonijn.

Om ongeveer 14:30 uur zijn we weer terug in het hotel. Toch weer 10,5 km gewandeld.
Hierna lekker zwemmen en lezen bij het zwembad

Toch maar weer een maaltijd in het hotel, we hebben geen zin meer om nog naar de stad te lopen. Daar komt bij dat er een aantal fikse onweersbuien naar beneden vallen, hetgeen wel lekker opfrist, maar niet uitnodigt om nog naar buiten te gaan.

Vrijdag 26 juni luie dag in het hotel

Na het ontbijt met de auto naar de Carrefour gereden om water, fris en crackers in te slaan voor de wandelingen in de Pyreneeën.
De rest van de dag hebben we bij het zwembad doorgebracht, met afwisselend lezen, slapen, wat drinken. Wel moeten we eerst onze bedden etc droogmaken, na de regen van gisterenavond. Harrie werkt zich nog een paar keer in het zweet op de fitness apparaten. Er voegen zich een drietal dames bij ons, die vinden dat ze voor onze neus topless moeten zonnen. Concentratieproblemen bij Harrie.

Ook deze laatste avond besluiten we in het hotel te eten. Helaas is het in het weekend niet mogelijk uit een menuutje te kiezen, maar alleen a la carte.
Harrie bestelt als voorgerecht  een ensalada de Lleida; helaas is dit niet wat hij er van verwacht, maar het blijkt uiteindelijk toch wel te smaken (tomaten, Iberische ham, fetakaas). Als hoofdgerecht  nemen we beide zalm met een saus van muscadetdruiven. Harrie neemt als toetje nog een Pina Colada; ijs met ananas en een pina colada saus (alcohol). Ook deze laatste avond hangen de lampenkappen nog scheef. Er is duidelijk geen handyman aanwezig die dit soort klusjes opknapt (jacuzzi, fitnessapparaten, lampenkappen).
We lopen buiten nog een klein rondje en gaan dan terug naar de kamer om alvast wat in te pakken.

Zaterdag 27 juni Van Lerida naar Torla

Vandaag staat de rit van Lerida naar Torla op het programma.
Na het ontbijt checken we uit, en om 09.45 uur starten we de auto.
Het is rustig op de weg, en het eerste stuk rijdt lekker door.
Na 5 kwartier stoppen we even voor een fotoshot en om de benen te strekken.
Dan gaan we weer verder, en langzaam aan wordt de weg smaller, slechter onderhouden en met meer bochten.

Na een korte stop bereiken we om half een ons hotel in Torla, Hotel Villa de Torla.

We parkeren op het parkeerterrein aan de doorgaande weg en lopen naar boven om in te checken.

Gelukkig worden we verwacht en krijgen kamer 208 toegewezen. We verplaatsen eerst de auto naar het parkeerterrein voor het hotel  en sjouwen dan de koffers naar boven.

Kamer 208 ziet er gezellig uit, met 2 aparte bedden, een TV-tje, klein zitje en een badkamer met douche, wastafel en toilet.

Buiten hebben we een flink terras met zitje, heerlijk. Het hotel heeft ook nog een zwembad met ligbedden en een mooi uitzicht op de bergen.
We gaan eerst even het dorp verkennen en een bak koffie drinken.

Torla is een plaatsje met allerlei winkeltjes en eetgelegenheden.

We kopen een gedetailleerde kaart van de omgeving voor onze wandelingen van de komende dagen.
Dorette gaat daarna even rusten en genieten op het terras, Harrie gaat alvast de omgeving onveilig maken (wandeling van ruim 1,5 uur met o.a. een klimmetje van 1020 meter naar 1215 meter).
Het is heerlijk toeven op ons terras met een aperitiefje voor het diner van half negen.

Om kwart voor negen zit het restaurant al gezellig vol, er is een menu van de dag met keuze uit een aantal voor- en hoofdgerechten. Water, brood en wijn is inclusief. Harrie neemt warme groente vooraf, forel als hoofdgerecht en kwark met honing na. Dorette begint met zwarte spaghetti, varkensvlees en chocolademousse na. Allemaal heerlijk en meer dan voldoende. De service is vriendelijk en supersnel, de twee dames die in het restaurant werken zijn waarschijnlijk de dochters van de eigenaar.

Na het eten lopen we nog even door Torla, maar dat heb je binnen een kwartier ook wel gezien. We gaan terug naar onze kamer, verjagen een aantal vliegen die hinderlijk aanwezig zijn (en ook de rest van de tijd onze slaapkamer een heerlijk verblijf vinden) en slapen heerlijk.

Zondag 28 juni Wandeling vanaf San Nicolas de Bujaruelo naar Refugio de Otal (Valle de Otal) v.v. (volgens het programma 12 km).

Om half negen eerst maar even een ontbijtje; het lijkt er op dat we het met koekjes en cake moeten doen, maar als we daar aan begonnen zijn, komt er gelukkig ook nog wat geroosterd stokbrood met boter en jam op tafel. Samen met jus d’orange en koffie hebben we hier genoeg aan.
Dan wordt het tijd voor de eerste bergwandeling; rugzak inpakken (incl. poncho, fleece vest, first aid kit, voldoende water, crackers, zonnebrand).
We zoeken met de auto het startpunt; na een kilometer of drie verandert de weg in een grindpad en dit rijden we zo’n 4 kilometer door. Dan komt er een camping in zicht en denken we dat we hier moeten beginnen.
Er blijkt echter 2 km verderop ook nog een camping te zijn, en hier hadden we eigenlijk moeten beginnen. De eerste extra kilometers zijn gemaakt.

De route start dan vrij vlak maar wel heel erg mooi langs stromend water af. Na ong. 1,5 km gaan we bij de splitsing links en begint het stijgende gedeelte.

Het gaat langzaam maar gestaag omhoog en door het rustig aan te doen en voldoende te drinken is het goed te doen. Onderweg barst het van de koeien en hun bellen, je hoort ze constant (zouden ze hier zelf ook niet gek van worden ?).
Onderweg zijn nog verschillende andere wandelaars, het is een populaire route.

Ons einddoel, een refugio (gebouwtje zonder voorzieningen, maar om eventueel te overnachten), bereiken we rond kwart voor twaalf. Het laatste half uur was vrij vlak, dus het ergste hebben we achter de rug (denken we).
We drinken en eten hier wat en lopen nog een klein stukje verder, maar gaan dan toch terug, we moeten nog een aantal kilometers (we hebben er nu ruim 9 km opzitten).

De terugtocht gaat inderdaad vrij makkelijk, het is immers nu bijna alleen nog maar dalen.
We bereiken rond 2 uur de camping en drinken hier wat op het terras.

Harrie ontdekt op de kaart een andere route terug naar de auto, niet te moeilijk en ongeveer even lang, een stukje van de lange afstandswandeling GR11.

Het begint inderdaad redelijk rustig en lekker beschut. Dan volgt een oversteek van een stroompje, net geen natte voeten, en vervolgens een traject dat nogal glibberig en rotsig is met nogal wat hoogteverschillen. Dus niet echt een gemakkelijke terugtocht. Hoewel het een schitterende route is, is het na 17 km wandelen moeilijk om geconcentreerd te blijven lopen. We zijn dan ook blij dat na ong. 5 kwartier het bruggetje komt wat ons naar auto moet brengen, zelfs Harrie begon aan zijn kaartleescapaciteiten te twijfelen.
Wat dus eigenlijk een wandelingetje van max. een half uur zou zijn naar de auto, werd er een van 5 kwartier met hindernissen.
Totaal vandaag 18,7 km gelopen en er 6 uur over gedaan.
Tevreden zijn we terug naar Torla gereden, om dan even lekker in het koude zwembadwater te duiken, een cana te drinken (schijnt het vroegere cerveza te zijn), een potje te tafeltennissen (Dorette wint met 21-19) en daarna lekker op te frissen voor het diner. Ook nu weer lekker gegeten met een vino tinto, daarna nog even buiten het eten laten zakken. Al met al een geslaagde eerste wandeldag.

Maandag 29 juni Rondwandeling vanuit La Pradera de Ordesa naar de Mirador Calcilarruego en de Cola de Caballo

Na een ontbijtje rijden we rond 9 uur aan naar de start van de wandeling.
Deze wandeling, aanbevolen door SNP,  wordt een klassieker genoemd uit het  lokale wandelrepertoire met onovertroffen uitzichten over de canyon van Ordesa, de Monte Perdido en een groot gedeelte van de gordel die de grens met Frankrijk vormen. De afstand volgens SNP is 16 km en duurt 6,5 tot 7 uur.

We starten vanaf de parkeerplaats van Ordesa en klimmen bijna meteen van 1300 meter naar bijna 2000 meter. We doen hier 1 uur 3 kwartier over en hebben dan nog geen 3 km afgelegd. Het is zweten vanaf het begin en als we hoger komen beginnen de vliegen aardig te vervelen, ze kruipen zowat in je neus en oren en blijven dicht tegen je aan vliegen. Hinderlijk volkje die Spaanse vliegen. Het uitzicht is inderdaad schitterend naar diverse kanten toe. Het is al druk op dit uitkijkpunt Mirador Calcilarruego, er zijn al heel wat wandelaars die het hoogteverschil overbrugd hebben.

Vanaf nu zou het eigenlijk alleen maar geleidelijk moeten dalen. Na een 20 minuten rust en fotoshots lopen we weer aan. Het begint inderdaad licht dalend maar gaat daarna toch weer over in een lichte klim.

We zitten nu op gemiddeld 3 km per uur. Van dalen wordt je niet zo moe, maar het belast wel ontzettend je benen, hetgeen het op een andere manier zwaar maakt. Het weer begint te betrekken en we willen doorlopen tot na de waterval omdat we dan aan de andere kant van het water zijn en een redelijk vlakke weg terug hebben.

Rond half drie zijn we bij de waterval en rusten even uit.

Dit duurt echter niet lang want het begint te regenen en flink ook. Snel de rugzak inpakken, omdoen en regencape er over heen. We lopen direct aan; het begint harder te regenen en dit gaat over in een flinke hagelbui.

De hagel slaat onder de cape door en de broeken worden zeiknat en zwaar van het water. Wel lopen we net op een vlak stuk waardoor we iets meer snelheid kunnen maken. Veel andere lopers zijn niet voorbereid op regen en hagel en worden tot op de draad nat. Er is hier ook geen mogelijkheid tot schuilen.

Na een poosje wordt het droger en we lopen gestaag door, al komt er nu weer een pad dat wat moeilijker begaanbaar is, waardoor de snelheid er weer uit is. Ook het genieten van de natuur is nu wat minder, we willen eigenlijk naar het eindpunt. Dit blijkt echter verder weg dan we denken en langzaam aan beginnen de enkels en knieen te protesteren. Na 16 km, de beloofde afstand, is het eind nog niet in zicht en we lopen dus maar door, er is geen keus. Het weer is opgeklaard, de regenspullen kunnen weer opgeborgen worden en de broeken zijn ook weer droog. We tellen onderhand de meters naar de parkeerplaats af en uiteindelijk blijft de Garmin steken op 19 km na 7,5 uur wandelen. We zijn net op tijd bij de auto, want het begint weer te regenen. We drinken nog wat en rijden aan, door de regen naar het hotel.

Het regent nog een poosje, maar als ik dit verhaal schrijf zitten we alweer op ons terras en is het opgeklaard. Voor morgen moeten we nog eens bekijken wat we gaan doen, want officieel staat er weer een klimdag op het programma, maar het is even afwachten hoe de spiertjes zich morgenvroeg voelen.
De avond wordt weer afgesloten in het restaurant en het rondje Torla.

We kletsen nog even met een ouder Frans echtpaar die bij ons in het hotel zitten en die we al een paar keer onderweg zijn tegengekomen. Zij gaan morgen naar Refugio de Cordiz, een grote refugio waar je ook kunt overnachten. Daarna komen ze ook naar Nerin, dus die zien we daar dan wel weer.

Dinsdag 30 juni Rondwandeling in het Aradal

Het heeft vannacht aardig geonweerd, maar vanmorgen ziet het er al weer zonnig uit. De wandeling van gisteren heeft er aardig ingehakt; duidelijk aanwezige kuitspieren en voor Harrie ook nog een onwillige grote teen, die gisteren niet helemaal lekker in de schoen heeft gezeten. We gaan dan vandaag ook geen hele zware wandeling doen, maar blijven in de buurt van Torla met een rondwandeling van ong. 11 kilometer, die 3,5 a 4 uur moet gaan duren.

De start is vanaf het hotel, makkelijker kan niet. We lopen om 09.50 uur aan.
Na 10 minuten laten we ons al foppen door een draad die een pad afzet, waardoor wij de verkeerde kant opgaan. Als dan de routebeschrijving niet meer klopt draaien we om en stappen over de draadafscheiding heen.

Nu zitten we wel op de goede weg. Het begint meteen weer aardig te klimmen en de eerste zweetdruppeltjes melden zich weer. Onderweg moeten we een paar keer over stroompjes heen, er is vannacht veel water gevallen. We komen uit bij een oud kapelletje (San Miguel) en door een kijkgaatje heen proberen we een foto te maken. Daarna gaat de tocht, met prachtige uitzichten over de dalen heen, verder, om uiteindelijk in Fragen aan te komen, een fraai gehucht maar er is niets te krijgen.

Toevallig komen net de rijdende vleesboer en visboer aan in Fragen en met luid getoeter laten ze weten dat ze er zijn. Een paar plaatselijke inwoners komen naar de auto’s toe en kopen vlees en vis.

We lopen het gehucht uit en nu gaan we dalend richting Broto, een wat groter dorp waar wat te eten en drinken moet zijn. Ook de afdaling is best wel pittig over veel gesteente.

In Broto vinden we een lekker terrasje waar we koffie, een bocadillo eten (belegd broodje, met voor Harrie de smakelijke combinatie ansjovis/kaas) en een glaasje tinto drinken.

Het is ondertussen twee uur en we beginnen aan onze laatste etappe voor vandaag. Het is warm en we moeten weer een stukje klimmen om in Torla te komen. We lopen ondertussen langs de rivier de Ara.

Rond kwart voor drie bereiken we ons hotel, net op tijd omdat het weer gaat betrekken en er regen op komst is. De afgelegde afstand van vandaag is 11,3 km. De rest van de middag doen we het rustig aan, het regent nog een poosje maar zodra het droog is, is het ook direct heerlijk buiten op het terras.

Woensdag 1 juli van Torla naar Nerin en rondwandeling vanuit Nerin via de Anisclo

Na het ontbijtje, inpakken en uitchecken (alleen de door ons genuttigde biertjes hoefden maar afgerekend te worden) rijden we om half tien aan, om ong. 26 km te rijden naar Hotel Palazzio in Nerin.

De eerste kilometers gaan nog aardig maar dan slaan we af en worden de wegen steeds minder goed te berijden. Hard rijden kan niet met de vele gaten in de weg. We komen om ongeveer 10:30 uur aan en worden welkom geheten door onze gastvrouw. Het hotel ziet er erg knus uit en onze kamer kijkt mooi weg door een kloof van de bergen.

Werkelijk een schitterend uitzicht. De kamer is pas gerenoveerd en ziet er goed uit. We installeren ons en beginnen met een kop koffie om ondertussen te bekijken wat we vandaag nog op het wandelprogramma hebben staan.

We beginnen vandaag aan SNP rondwandeling vanuit Nerin naar de Anisclo kloof.
Volgens de beschrijving een wandeling van minimaal 8 km in minimaal 4 uur.
Het worden uiteindelijk 15,67 km in 5:51 uur. We hebben dan de beschrijving van de minimale afstand gevolgd zonder de opties om in de kloof verder door te lopen.

We beginnen de wandeling om half twaalf vanuit ons hotel. Het is erg warm vandaag en we vragen ons af of het wel nodig is om in de rugzak een fleecejack en een regen poncho mee te nemen. Het weegt bijna niets dus laten we het maar meenemen. We zijn tenslotte in de Pyreneeën, het weer kan snel omslaan.

We lopen door een gebied waar veel slangen zitten, vooral op de platte stenen, waar we in het begin doorheen lopen. Helaas komen we er geen tegen.
We beginnen met een flinke daling over gesteente, erg goed opletten dus waar je je voeten neerzet. Na ong. een uur komen we door een bijna verlaten dorpje, Sercue, nog 5 huizen tellen we er, waarvan er aan een paar hard gewerkt wordt.

We lopen door het gehucht en vervolgen onze tocht die vooral dalend is.

Boven ons cirkelen 2 enorme vale gieren. Ze vliegen erg dicht boven ons, je kunt zelfs de vleugelslag die ze maken voelen (we herkennen ze nu na onze vakantie van vorig jaar in de Extremadura).

We dalen nu af naar de Anisclo kloof.

Er lijkt geen einde te komen aan de afdaling. Wanneer we in de kloof aankomen kunnen we volgens het programma eerst nog een tijdje de kloof links inlopen. We besluiten dit niet te doen, mede omdat het weer aan het omslaan is.

We vervolgen de route en ja hoor, even later begint het flink te regenen. We zijn nu bij een afslag om richting een weg met parkeerplaats te lopen of om nog even (2 min.) door te lopen naar een soort pelgrimsoord, San Urbez.

We hebben onze regenjassen al aan en besluiten even te kijken. We zijn net de hoek om en we zien het pelgrimsoord waar we ook fantastisch kunnen schuilen tegen de regen die er inmiddels met bakken tegelijk uitkomt. Het is hier gezellig druk met allerlei wandelaars die hier komen schuilen.

Al met al duur het toch wel drie kwartier voor we weer weg kunnen, maar dan is het ook al weer snel warm. We lopen via een mooie weg naar de parkeerplaats en gaan daar omhoog richting Nerin.

Op een gegeven moment kunnen we kiezen om de verharde weg met haarspeldbochten naar Nerin te gaan lopen (5 km) of via een voetpad te gaan. We kiezen voor het laatste, maar dat blijkt zeker niet de makkelijkste weg.

We dalen eerst nog een poos, en beseffen dat we uiteindelijk toch zullen moeten gaan klimmen. Als we het diepste punt bereikt hebben, moeten we ons weer opladen voor de klim omhoog. Die is steil en lang en net als we denken, waar zijn we in godsnaam, duikt het gehucht Sercue weer op. Het laatste uur terug omhoog is dan ook weer hetzelfde als het eerste uur van vanmorgen, en de laatste drie kwartier zien we het hotel al in de verte liggen, maar komt het maar langzaam dichterbij. Uiteindelijk is het bijna half zes als we bij het hotel aankomen en het eerste wat we doen is 2 halve liters bier bestellen en neervallen op een terrasstoel.

Daarna gaan lekker de schoentjes uit en is het uitblazen.

Al snel worden we op het terras vergezeld door een paar locale bewoners die alleen maar spaans spreken. Als Dorette zegt dat ze een beetje spaans spreekt, begint de oudere dame in rap spaans het een en ander te vertellen. Onze gastvrouw van het hotel, die een beetje engels spreekt, helpt met de vertalingen en met z’n allen komen we er wel uit. De meeste bewoners van Nerin hebben hier een tweede woning en komen uit Zarrogoza in de zomermaanden hier wonen. Waarom is ons een raadsel want er is werkelijk niets te doen hier. Niet 1 winkeltje, alleen een man die in een werkplaats van hout wat lepels, vorken, en andere snuisterijen snijdt. Maar aan wie hij het verkoopt is ons niet duidelijk, het loopt hier ook niet over van de toeristen.

Er komen nog wat andere locals het terras op; het lijkt wel of ze vandaag allemaal aangekomen zijn, want er wordt volop gekust. Ondanks het warme weer hebben ze een dik vest bij zich en een paraplu, je weet immers maar nooit. Loco Pedro (vast wel een vaste bewoner) maakt het gezelschap compleet. De paar auto’s die voorbij komen worden kritisch bekeken en van commentaar voorzien, je moet wat in zo’n dorp.

Wij besluiten na verloop van tijd ons op te gaan frissen, wel nodig na vandaag.
Daarna gaan we naar de bar, waar een computer met internetverbinding staat, die willen we wel eens uittesten onder het genot van een flesje witte wijn. We gooien er twee euro in en gaan aan de gang. Tot onze verbazing is het een snel apparaat en kunnen we onze e-mail checken, maar ook een gedeelte van ons reisverslag er op kwijt. Officieel hebben we voor twee euro een half uur de tijd, maar we kunnen gewoon doorgaan. Om half negen kunnen we gaan eten; aangezien er behalve wij nog maar 2 andere gasten zijn, blijven we in het bargedeelte zitten. Anders zit je met vier man in een groot restaurant, ook niet gezellig. We kunnen kiezen uit een aantal voorgerechten, hoofdgerechten en nagerechten. Ze hebben geprobeerd deze gerechten in het engels te vertalen, maar dat maakt het alleen maar onduidelijker. Harie gaat voor een lokaal voorgerecht, daarna varkensfilet en ijs toe. Dorette kiest voor een salade, ook de varkensfilet en yoghurt toe. De gerechten volgen elkaar snel op en we zijn dan ook zo klaar. Het toetje is wel weer grappig; het ijs is een nog verpakte cornetto en de yoghurt een bakje Danoontje. Lekker simpel allemaal.

Na de koffie lopen we nog even naar het dorp (ong. 300 meter), maar de weinige bewoners die er zijn, zitten allemaal binnen. Dus maar weer naar het hotel en het bed opzoeken na toch weer een pittige wandeling.

Donderdag 2 juli Rondwandeling vanuit Nerin naar de Cuello Arenas

Vandaag staat de laatste wandeldag op het programma, een echte bergwandeling van (volgens SNP) 10 km, met een duur van 4,5 tot 5 uur en een stijging/daling van 775 meter.

Het ontbijt is vanaf half negen en bestaat net als in Torla uit zoetigheid, plakken geroosterd stokbrood met boter/jam en koffie. Tijdens het ontbijt vallen 4 wagens vol Gardia Civil Montana het hotel binnen, maar gelukkig hoeven ze alleen maar koffie en zijn ze niet op ons uit. We groeten vriendelijk want je weet maar nooit of je ze vandaag nog nodig gaat hebben.
Daarna is het inpakken en rond kwart over negen zijn we al op weg.
Vandaag beginnen we de eerste uren met stijgen van Nerin (1240 m) tot zo’n 1800 m hoogte. Na 20 minuten komen we Loco Pedro al tegen, die zo maar ergens aan de kant van de weg zit. We groeten vriendelijk en gaan verder.

De stijging gaat over gesteente en brede rotsplakaten, redelijk duidelijk te volgen via de gele stippen, pijlen en de hoopjes steenmannen. Op 1800 m hoogte kunnen we kiezen of we de Mondoto nog willen beklimmen (naar 1957 meter) of verder lopen; we kiezen voor het laatste. Het pad waarover we moeten wordt nu erg onduidelijk (zowel de kaart van SNP als de routebeschrijving is niet duidelijk) en op basis van een eigen kaart die we hebben proberen we onze route te bepalen.

Na 3,5 uur lopen zijn we op een punt dat het pad verdwenen is en we niet precies meer weten waar we nu zitten. We besluiten een stuk terug te lopen en hebben het geluk een ranger in een auto te zien, die aan ons wel ziet dat we aan het zoeken zijn. Hij komt naar ons toe en wijst ons aan hoe we weer op de route kunnen komen. We zaten er niet zo heel ver van af, maar hadden dit steuntje wel even nodig. Na aan half uurtje zitten we weer op de route en klimmen langzaam naar 1924 meter (Cuello Arenas).

Onderweg zien we de Gardia Civil jongens op afstand in een refugio, waarschijnlijk weer aan een bak koffie. Volgens het programma zouden we nu 2,5 a 3 uur onderweg zijn, maar wij zitten al op bijna 4,5 uur.

We kunnen nu aan de terugweg naar Nerin beginnen en hebben de keus uit oude voetpaden (dus moeilijk dalend) of via de doorgaande weg. We besluiten dit keer voor het laatste te gaan (gezien de ervaringen van gisteren); het is wel een lange weg met haarspeldbochten en nog behoorlijk wat kilometers, maar het tempo zit er dan wel behoorlijk in, ruim 5 kilometer per uur.

Al met al zijn we dan toch nog bijna 1,5 uur onderweg naar beneden.

Vlak voor het einde komt een enorme kudde schapen ons tegemoet die er een behoorlijk tempo bergopwaarts in hebben zitten. Eerst komen de volwassen schapen en dan volgen de jongeren, die elkaar goed in de gaten houden; zodra er eentje van de route afwijkt wacht de rest tot alles weer bij elkaar is. Een mooi intermezzo bij deze wandeling.
Uiteindelijk zijn  we rond half vier weer bij het hotel, met maar liefst ruim 19 km op de teller (bijna het dubbele van wat SNP op papier had staan).

Weer snel een half litertje bier en de schoentjes uit. We hebben er 5 dagen van intensief wandelen op zitten, de voetjes protesteren en we zijn blij dat de wandelschoenen opgeborgen kunnen worden tot we weer in het vliegtuig moeten (voor het gewicht doen we ze dan weer aan).

Lekker een paar uurtjes bijkomen op ons terrasje, werken aan dit verslag, terwijl de vogels voor ons balkon heen en weer vliegen en water pikken uit het bassin onder ons waar de goudvissen rondzwemmen.

We eten buiten op het terras; wel moeten we even wachten omdat het menu op papier staat en nog uit het dorp moet komen. Dit keer niet vertaald in het engels, maar het is toch wel duidelijk.

Vrijdag 3 juli van Nerin naar Barcelona

Na het ontbijt, wat uitgebreider dan gisteren, checken we uit en vertrekken naar Barcelona om kwart over negen.
Om 10 uur zitten we na vele bochten op de grote weg, zonder een tegenligger te zijn tegengekomen. We stoppen onderweg een paar keer maar de rit op zich gaat goed en lekker snel, het is rustig op de weg.
In Barcelona is het natuurlijk erg druk.

Ons hotel ligt aan de Gran Via bij Plaza Espanya. Voor het hotel kunnen we niet stoppen vanwege de drukte, dus rijden we een blokje rond het hotel. De auto kunnen we even stoppen. Dorette vraagt aan de receptie waar de garage is zodat we de auto meteen kunnen parkeren. 5 minuten later staat de auto in de garage onder het hotel. Hij zal er niet meer uitkomen tot we dinsdag richting Girona gaan.
Om twee uur checken we in Hotel Ayre Gran Via in. Kamer 324 is de onze, laatste kamer aan een lange gang. Grote moderne kamer, met luxe badkamer.

We pakken alles uit zodat de koffer ook eens gelucht kan worden. Daarna willen we wat gaan drinken en eten in de buurt en een beetje Barcelona opsnuiven.

We beginnen te wandelen om drie uur, drinken wat bij de eerste gelegenheid, en lopen via Parallel naar het havengebied en het strand. De terugweg nemen we via de Rambla en Gran Via.
We zijn terug in het hotel om acht uur met pijn in de voetjes en toch te veel gelopen kilometers in de brandende zon.
We nemen nog een hapje en een drankje in de loungeruimte van het hotel.

Zaterdag 4 juli Barcelona met een minder plezierig einde van de dag

’s Morgens starten we de wandeling bij Arc de Triomphe in de oude binnenstad El Born. Hier zijn we per metro heen gegaan, na gisteren hebben we besloten toch meer van de metro gebruik te gaan maken.

We drinken koffie en pakken een tosti en wandelen over de mooie groene parade naar de Parc de Ciutadella en de Zoo.

Natuurlijk gaan we even het chocolade museum binnen voor een versnapering en later verbazen we ons over hoe lang de rij is voor het Picasso museum.

Na de wandeling terug naar het hotel om wat te relaxen.

Met Maurice hebben we afgesproken bij de haven om wat te gaan eten.
Omstreeks 18:59 uur stappen we uit op metro station Bogatell.
Het doel is om door het Olympisch dorp naar het strand te lopen en vervolgens de boulevard te nemen richting onze afspraak. Helaas pakt het allemaal anders uit.

Een zogenaamde toerist vraagt op C.de Rosa Sensat bij een wit busje de weg. Hij staat er met een nieuwe kaart van Barcelona en wil weten waar hij is. Wij wijzen naar de 2 torens op de kaart en de 2 hoge torens rechts voor ons.
Op dit moment komen er 2 personen van midden 40 die zich legitimeren als narcotica politie. We worden behoorlijk geïntimideerd, we worden verdacht van narcotica handel, de persoon waar we mee staan te praten zou een bekende van de politie zijn.

Het getoonde legitimatie bewijs ziet er echt uit, in een mapje, zoals we dit later ook herkennen op het politiebureau. De badge wijkt echter af van het origineel. Het blijkt later dat dit de badge is die de politie op het uniform draagt.

We moeten meteen ons paspoort tonen. Er wordt gevraagd in welk hotel we zitten, in welk land we wonen, wanneer we weer vertrekken en waarschijnlijk nog meer maar in alle consternatie blijft niet alles bij.

Dorette wordt ondertussen verder van Harrie afgehouden door de 2e persoon, de schrik zit er behoorlijk in.
De ”politie” wil weten hoeveel narcotica we verhandeld hebben en wil het geld bedrag zien wat we bij ons hebben. Hij beveelt ons de portemonnee te tonen met het geldbedrag.

Het voelt steeds slechter, maar het gaat allemaal in een razend tempo. Hij haalt 110 euro uit Harrie’s portemonnee en al zijn pasjes. Hij zegt dat dit niet alles kan zijn en stopt het geld en de pasjes terug in de portemonnee.
De deal zou met de creditcard plaats gevonden hebben. Inmiddels raakt Harrie  Dorette in zijn gezichtsveld kwijt.

De “politie” belt een nummer met zijn mobiele telefoon en zegt dat Harrie zijn 4 cijferige pincode in moet voeren van zijn creditcard. Nu voelen we dat dit echt fout zit en Harrie voert een foutieve code in.
De man doet waarschijnlijk of hij iets controleert in zijn telefoon en wordt verschrikkelijk kwaad. Exacte bewoordingen kunnen we ons niet meer herinneren maar we staan inmiddels te trillen op onze benen.

Dorette roept nog naar Harrie; geef niet je pincode. Harrie vraagt opnieuw naar zijn ID bewijs die hij nogmaals toont. Hij vertelt dat Harrie ook zelf de creditcard maatschappij mag bellen. Gelukkig zegt Harrie dat hij dit nummer niet bij zich heeft.
Onder de voortdurende intimidatie en bedreigingen geeft Harrie nu de juiste pincode.

Hij voert zijn controle nogmaals uit op zijn telefoon en zegt dat het nu allemaal in orde is. Hij wil nog een laatste controle van de portemonnee en begint er aan te ruiken.
Hij haalt er nogmaals al het geld uit en alle pasjes en stopt later (bijna) alles weer terug. Dus zonder de creditcard.
Hij stopt de portemonnee in Harrie’s broek en zegt dat hij er deze niet meer uit moet halen in deze buurt. De buurt zou zeer crimineel zijn.

Wij lopen door, terwijl Harrie zich omdraait ziet hij ze wegrijden in een auto die geparkeerd staat achter het witte busje.

We controleren onmiddellijk of we alle pasjes nog hebben. Wat we vermoeden blijkt helaas waarheid te zijn.
De creditcard zit er niet meer bij. We bellen onmiddellijk met de mobiele telefoon naar ABN-AMRO standby service. Harrie probeert zo duidelijk mogelijk uit te leggen dat zijn creditcard gestolen is met zijn pincode en dat de pas zo snel mogelijk geblokkeerd dient te worden.
De gegevens worden er bij gezocht. Harrie wordt doorverbonden, helaas gaat dit fout. Er wordt terug gebeld, opnieuw doorverbonden met de ABN-AMRO creditcard afdeling.
Dit duurt ongeveer 15 minuten en dit lijkt voor ons een eeuwigheid te duren. De medewerker van de ABNAMRO creditcard afdeling vertelt dat er al 2x 300 euro en 1x 140,- opgenomen is. Daarna zijn er een heleboel pogingen geweest die niet gelukt zijn.

Hij adviseert ons om aangifte te doen bij de politie in Barcelona en maandag terug te bellen naar een nummer dat hij doorgeeft.

Vervolgens spreken we 2 politie agenten aan op de boulevard. Zij verwijzen ons naar politiebureau  Nou De La Rambla street number 66.
We nemen telefonisch contact op met Maurice. Het politiebureau ligt op de route waar we met Maurice afgesproken hebben. We leggen de situatie uit en vertellen dat we eerst naar het politiebureau gaan om aangifte te doen. Maurice biedt aan om mee te gaan. Maurice spreekt na een half jaar studie in Barcelona behoorlijk goed Spaans.

Aangekomen op het politiebureau worden we te woord gestaan door een politie woordvoerder die ook Nederlands spreekt. Hij legt ons uit dat het allemaal wel even kan gaan duren omdat wij de criminelen gezien hebben. Er zullen fotoboeken gehaald worden. Ondertussen worden onze paspoorten geregistreerd. Het is erg druk in dit bureau. Er staat een rij om aangifte te kunnen doen.
Iedereen krijgt 3 formulieren mee om in te vullen in de wachtkamer. Nadat ze de papieren ingevuld hebben zijn ze in ongeveer 1 uur weer weg.

Eindelijk komen er 3 politieagenten naar ons. We doen ons hele verhaal staande in de hal, helaas gebeurt er daarna niets.
Ondertussen zien we de 2 politieagenten die we aangesproken hebben binnenkomen met een geboeide man. Hij herkent ons, we hebben oogcontact en knikt met zijn hoofd of dit een van de mannen is. Helaas, deze man heeft ons niet overvallen.

We vragen aan Maurice om niet langer met ons te wachten. Volgens de politiewoordvoerder gaat het allemaal verschrikkelijk lang duren. We snappen er niets van dat we zo afgesnauwd worden. Af en toe proberen we toch een vraag te stellen maar bij de Nederlandstalige politiewoordvoerder worden we niet veel wijzer. Het wordt steeds drukker op het politiebureau. Het is een ongelooflijke chaos.
Later op de avond worden we wel vol begrip te woord gestaan door een Engels sprekende politieagent. Hij probeert van alles voor ons, maar komt ons om 23:45 uur vertellen dat we waarschijnlijk beter kunnen vertrekken om de volgende ochtend de aangifte te doen.

We vertrekken teleurgesteld, maar vooral vol onbegrip, het politiebureau. We lopen de straat af richting de Rambla waar het dichtstbijzijnde metro station is.
Eenmaal aangekomen in het hotel wordt het natuurlijk lastig om te ontspannen en te slapen. We zetten de wekker op 7:00 uur zodat we de volgende ochtend op tijd op het politiebureau zijn.

Om 8:15 uur zijn we op het politie bureau. Het is een stuk minder druk. We zijn de derde in de rij. We leggen uit dat we de vorige avond geweest zijn en dat onze paspoorten al geregistreerd zijn. We doen wederom ons verhaal.
Wederom worden de paspoorten geregistreerd en worden we wederom zonder formulieren de wachtruimte in gestuurd. Na 3 kwartier krijgen we alsnog de formulieren om in te vullen.
Om 9:20 uur is het aangifte rapport in orde gemaakt en verlaten we het politiebureau.

We pakken eerst een ontbijtje op de Rambla. We proberen de vakantie weer op te pakken door toeristische dingen te gaan doen.

Via het havengebied gaan we naar de kabelbaan.

Vanuit de kabelbaan heb je een fantastisch uitzicht over de oude haven. Dit veel te dure tochtje (enkele reis 9,-) naar de Montjuic is zeker leuk om te doen maar erg kort. We wandelen naar het paleis op de Montjuic en vandaar uit zijn we zo weer in het hotel.

We  beseffen dat ook tijdens deze wandeling een soortgelijke overval plaats had kunnen vinden. Wederom heeft een toeriste, waarschijnlijk met goede bedoelingen, ons de weg gevraagd. We zijn zonder te reageren door gelopen. Ook vroeg iemand ons een foto te maken, ook hier zijn wij aan voorbij gelopen. We beseffen dat dit niet goed is en Harrie gaat het hele verhaal in het hotel van zich afschrijven. Dit geeft weer een beter gevoel. Ook bellen we onze reisverzekeringsmaatschappij, en na het verhaal aangehoord te hebben, beloven ze maandag terug te bellen.

Hierna pakken we de metro naar Parc Guell waar we wederom fantastisch over de mooie stad Barcelona kunnen kijken.

Hierna gaan we naar het Hard Rock café waar we een geweldige service krijgen van een Belgische die al lang in Barcelona woont.
Tevens zien we hier de laatste slagen van de mannenfinale Wimbledon.

We pakken de metro terug naar Plaza Espanya. We lopen richting de fonteinen waar we om negen uur aankomen. Nu begint hier een fantastische show, Fonte Magica. We zijn blijven kijken naar dit bijzonder fraaie schouwspel tot 23:00 uur.
Hierna gaan we terug naar het hotel, het is een lange dag geweest.

Maandag 6 juli Barcelona

Vandaag staat Montserrat op het programma.
We zoeken eerst een ontbijtzaakje en vinden dit vlakbij, het is een bakkertje (Ben heet het zaakje) met een paar tafeltjes om aan te eten. Voor 4,70 euro krijg je hier een heerlijk belegd broodje, een kop koffie en een sapje. Het wordt gerund door een paar Engelsen.

Als we hier zitten worden we gebeld door de fraude afdeling van ABN AMRO. Harrie doet zijn verhaal, en de medewerker aan de andere kant van de lijn stelt ons gerust; er moeten nog wat formaliteiten afgehandeld worden, maar het ziet er naar uit dat het gepinde geld niet van onze rekening afgeschreven zal worden. Een goed begin van deze dag.
We kopen een ticket voor Montserrat, 22,50 euro, dit is incl. treinreis, metroticket, cable car, onbeperkte treinreisjes ter plekke en een audiovisuele tour.

We nemen de trein R5 om 10.36 uur, deze doet er 64 minuten over om bij de cable car te komen.

Dit ritje omhoog duurt dan ong. 7 minuten.

Eenmaal boven drinken we eerst lekker koffie om daarna de boel te gaan bekijken.

Het weer is niet al te heet vandaag, ook wel eens lekker, en het is niet druk.

We pakken eerst het treintje naar San Joan omhoog (gaat iedere 20 minuten), vanwaar uit je diverse kanten in kunt wandelen met prachtige uitzichten.

Na een uurtje pakken we het treintje weer naar beneden en gaan meteen door naar het treintje San Nova.

Dit treintje gaat 3 minuten naar beneden en dan kun je een kapel bekijken waar, volgens de legende, maagd Mary verschenen is. Het is een leuke wandeling naar het kapelletje en weer terug.

Als we weer boven zijn lopen we door richting het klooster. Deze is schitterend van binnen, goed onderhouden. We gaan niet in de rij staan om de zwart Madonna te kussen, hebben we in de Extremadura al gedaan.

We lopen hier nog even rond, kijken nog even naar de audio show, en drinken wat in het restaurant. Daarna nemen we de cable car terug naar beneden en wachten op de trein van 16.48 uur.

Om half vijf komt er een trein en we stappen massaal in. Helaas gaat deze trein maar een stuk of vier stations verder, en dan moeten we er allemaal uit. Wachten dus op de trein die we eigenlijk hadden moeten hebben. We zijn om zes uur terug in het hotel en hebben dan nog een uurtje om ons op te frissen.
Vanavond hebben we weer met Maurice en Simone afgesproken, en hopelijk wordt het vanavond gezelliger.
Rond kwart voor acht zijn we op de afgesproken plek en zoeken we een restaurant aan de havenkant. We zitten lekker buiten en eten en drinken gezellig. Maurice nodigt ons uit voor een afzakkertje in Rembrandt, een cafe/restaurant waar hij werkt en zijn geld ook weer uitgeeft. Hier drinken we nog wat en nemen dan de laatste metro terug naar het hotel. De metro uitgangen sluiten om twaalf uur en we kunnen nog net naar buiten.
Vandaag tenminste een heerlijke dag gehad.

Dinsdag 7 juli van Barcelona naar Fornell (Girona)

Het einde van deze reis is in zicht.
Na lekker uitslapen gaan we weer ontbijten bij Ben en nemen ook wat lekkers mee voor onderweg. Daarna is het uitchecken en weer de auto in.
Om kwart voor elf zijn we weg en het duurt even voor we Barcelona helemaal uit zijn. Het wordt dan weer rustiger op de weg en we zijn eigenlijk zo in de buurt van ons hotel. Het adres wat we hebben is echter niet duidelijk en we kunnen het hotel niet echt vinden. We vragen de weg bij een locale bouwvakker en zo komen we er toch nog. Eigenlijk ligt het gewoon aan de weg waar we waarschijnlijk al eerder langs gekomen zijn.

Het hotel Husa Fornell Park doet een beetje oud Engels aan, met een oubollige inrichting, maar toch wel sfeervol.  We krijgen kamer 210 en om de kamer binnen te komen met een ouderwetse sleutel is een attractie op zich.
Ook de kamer is ouderwets ingericht en staat in geen verhouding met onze moderne kamer in Barcelona, waar we niet veel meer voor betaalden.

We drinken koffie buiten en bekijken het zwembad en de aangrenzende tuin met klein, antiek speeltuintje. Daarna even een blokje om, maar buiten een aantal villa’s met zwembaden is hier niets te zien of beleven.

Harrie voelt zich echter niet zo lekker, de vele airco’s doen hem niet goed, en we gaan vandaag dan ook niet naar Girona zoals de bedoeling was.
Dan maar even met de auto naar het dorp. Helaas zijn we hier om half drie en is alles dicht tot rond half vijf. Ook geen succes dus.
We besluiten dan toch maar even bij het zwembad te gaan relaxen; het weer is echter niet alles en na een uurtje gaan we binnen in de bar annex TV kamer zitten met een drankje. Mooi tijd om het verslag bij te werken, in Barcelona hebben we hier niet de tijd voor genomen.
Ook hier kunnen we pas om half negen gaan eten. Op de kamer ligt een stencil waarin je uit een aantal schotels kunt kiezen, zonder dat je van de (dure) kaart hoeft te bestellen.

We nemen dit stencil mee naar beneden en gaan even voor half negen het restaurant binnen. Er komt demonstratief een ober met zijn horloge bij ons staan om te vertellen dat het nog 2 minuten duurt voor het restaurant open gaat. Als we dan daarna ook nog van het stencil willen bestellen in plaats van van de kaart, wordt hij er niet vriendelijker op. Gelukkig doen de koks in de keuken beter hun best, want wat we besteld hebben is lekker en meer dan voldoende.

We zien om ons heen dat degenen die van de kaart bestellen er met karige bordjes van af komen, en de meesten gaan dan ook ontevreden het restaurant uit.

We gaan op tijd naar bed, morgen is het op tijd op om naar huis te gaan.

Woensdag 8 juli van Girona naar Eindhoven

We hebben afgelopen nacht allebei onrustig geslapen; komt het doordat we naar huis moeten of ligt het aan het twijfelaar waar we in liggen? In ieder geval zijn we ruim op tijd er uit en op tijd op weg naar het vliegveld om de auto in te leveren. Het inleveren levert geen problemen op, wel hebben we wat problemen als we de borg terug moeten krijgen; doordat Harrie niet meer in het bezit is van zijn creditcard, moet dit teruggestort worden op de creditcard van Dorette en dit heeft wat voeten in de aarde.
Daarna eten en drinken we wat en gaan dan inchecken bij de Ryanair balies.
We hebben nog genoeg tijd over en gaan nog even buiten op het terras zitten.
Om 11 uur vertrekt het vliegtuig, om 1 uur landen we, de koffers zijn er snel, de bus staat al klaar en om 13.40 uur zijn we weer thuis.
Behalve het dipje op zaterdagavond was het een heerlijk afwisselende vakantie.