De hieronder beschreven wandeling kun je terug vinden op kaart 1748 OT Gavernie(1:25000).

Voor de wandeling aan de spaanse zijde hebben we ons gewandeld op de beschrijving van een andere wandelaar.

Dag 1
We vertrokken om 19:30 vanuit Eindhoven naar Gavernie, 1350 km

Na 14 uur komen we aan in Gavernie (1365 mtr), om 09:30 trekken we onze wandelschoenen aan.

Het is de bedoeling om een stukje te lopen en dan onze tent op te zetten tenslotte hebben we nog maar weinig geslapen. We lopen de aangegeven route naar Cirque de Gavernie.

We vinden het wat te druk en besluiten na een korte pauze door te lopen richting Echella des Sarradets.(2357)

Nadat we een riviertje overgestoken zijn gaat het al snel zeer steil omhoog. Van lopen is geen sprake meer er moet echt geklommen worden.

Na de klimpartij gaat het nog enkele uren verder over een steil pad. Het is overal te steil om een tent op te zetten.

Ook is er nergens stromend water beschikbaar, we moeten dus wel doorlopen ondanks de vermoeiende maar vooral te lange dag.

Uiteindelijk vinden we op Echella des Sarradets (2357 mtr) een geschikte plaats om de tenten op te zetten. De eerst dag hebben we al een hoogte van bijna 1000 meter overbrugt.

Onze tenten kunnen we uiteindelijk om 15:00 uur opzetten op een schitterend grasveld met volop stromend water van de gletsjers

We zijn nu op de hoogte waar de grootste waterval van Europa naar beneden stort. Op de achtergrond zien we in de sneeuw spelende hertjes. Schitterend.

Wanneer je een nacht auto gereden hebt en vervolgens een wandeling hebt gemaakt van 1365 naar 2357 meter dan ben je wel toe aan een douche. De waterval waarin we ons opfrissen bestaat uit smeltwater van een gletsjer en is dus steen koud.

Terwijl ik water ga halen uit de beek kom ik in gesprek met 2 mensen die hier al voor de 8e keer komen. Met een lach vertellen ze dat we hun favoriete plaats hebben in genomen. Een vrolijk stel die we nog 2 keer zullen tegen komen.

Inmiddels zien we de wolken de dalen vullen, een spectaculair gezicht.

Hier genieten we nog van de zon terwijl het enkele meters lager zwaar bewolkt is. De extra inspanning is achteraf de moeite waard geweest.

Wanneer de zon achter de bergen verdwijnt (Ongeveer 20:30u) wordt het meteen erg koud. We zitten al te hoog om nog een kampvuur te maken, er is geen boom meer te bekennen. Het enige dat je dan nog kunt doen is in je slaapzak gaan zitten. Voor je het weet slaap je dan.

Om 22:00 uur worden we wakker gemaakt door het geluid van een flinke groep jongelui. Zij hebben ook besloten om op dit grasveld te gaan slapen, zij hebben geen tent bij zich maar slapen in vreemd uitziende zakken. Maar om 23:00 uur is alles weer rustig.

Dag 2
Vandaag lopen we van Echella des Sarradets (2357 mtr) naar Refuse des Sarradets (2687 mtr)

’s Morgens worden we wakker gemaakt door een kudde schapen met een schaapsherder met een luidruchtige hond. Best leuk om te zien hoe zo’n schaapsherder zijn schapen bij elkaar probeert te houden.

De tocht naar Refuse des Sarradets is niet lang, af en toe is het zoeken naar de juiste route. We zien in de verte de hut liggen en proberen een korte route te volgen.

We willen in ieder geval voor de groep van ongeveer 15 mensen aan te komen om een goede plek voor onze tenten te vinden.

Er zijn maar enkele vlakke plekken te vinden om de tenten op te zetten. De tenten worden opgezet direct naast de gletsjer, de ondergrond bestaat alleen uit stenen waardoor we de haringen maar moeilijk de grond in krijgen.

Schitterend uitzicht vanuit de tent.

Wanneer we terug komen zien we wederom het echtpaar van de vorige dag. Zij adviseren ons om een gedeelte van routes des fleures te volgen. Deze route loopt gedeeltelijk door de Canyon van de Pyreneeën. We besluiten om nog een korte wandeling te maken naar Brech Roland (2807mtr), deze wandeling gaat gedeeltelijk over de gletsjer.

Ze beschrijven ons de tocht en we besluiten om deze tocht de volgende dag te maken. We hebben geen kaart van dit gebied, maar besluiten om op ons gevoel te gaan lopen.

Wanneer de zon weg is zitten we meteen in de vries kou.

Dag 3
Deze derde dag lopen we dus op advies routes des fleures. We starten vanuit Echella des Sarradets (2357 mtr) lopen door Breche de Roland (2807) naar de Spaanse Pyreneeen El Sumideo (2413).

Na Breche de Roland gaat het meteen erg steil omlaag. De ondergrond bestaat uit grint en kleine lossen stenen. Al snel leren we hoe we hier moeten afdalen.

De route naar Breche de Roland, had een paar lastige stukken.

Van Alain en zijn vrouw, 2 zeer vervaren hikers, krijgen we de tip om de canyon route en routes des fleures te volgen. Links staat Huub.

Rechts naarst Breche de Roland ligt een grot. Goed om te weten wanneer het weer omslaat. Zelfs nu met mooi weer waait her erg hart in de Breche.

Nadat de afdaling aan de Spaanse zijde wassen we ons in een bron. Ook dit water is zeer koud. We komen nu uit op een zeer groot gras veld. Dus plaats genoeg om de tenten op te zetten. Toch zoeken we een plekje wat niet te laag ligt. We vertrouwen het weer niet.

We komen Alain en zijn vrouw weer tegen. Ze staan op het punt op de Breche weer te beklimmen.

Om 17.00 uur begint het te onweren en ontzettend hard te waaien. Even later gaat het echt vreselijk spoken, storm, onweer, enorme hagelstenen.

We vroegen ons af hoe het zou aflopen met Alain en zijn vrouw op weg naar de Breche.

We wisten niet of onze tenten het zouden houden. Het is een ongelooflijk lawaai in de tent van hagelstenen en wind.

Het dak van de tent houden we zoveel mogelijk vrij houden van hagelstenen, om scheuren van de tent te voorkomen.

De rugzak hebben we ingepakt en we liggen in evacuatie houding in de tenten. In deze omgeving hebben we alleen grotten onder ons die nu vol lopen met water. Gelukkig houden de tenten het.

Na 90 minuten hield het op met stormen en begon de zon weer te schijnen.

De bergen waren wit geworden van de hagel en droge riviertjes waren kolkende rivieren geworden. Nu pas zien we dat we de perfecte plek voor de tenten uit gekozen hadden. Onze tenten staan hoog genoeg om het droog te houden.

De Storm
Onderstaand verhaal heeft Alain ons gemaild en beschrijft de storm die we meegemaakt hebben.

De gebeurtenis, die ik hier beschrijf, is waar gebeurd; ik schrijf het onder auspiciën van” de dame van de bergtoppen”, met wie ik een onvergetelijk moment heb beleefd.

Aan het eind van een schitterende dag, na een lange bergtocht die vroeg in de ochtend begon, en die ons van Frankrijk naar Spanje had gevoerd, door de ‘ Colorado Canyon’, zijn we om 18.30 uur op de terugweg en 1,5 uur van onze tent verwijderd.

De hoogte is ongeveer 3000 mtr. Op deze plek, in dit seizoen, wordt het hier om 22.00 uur donker.

Plotseling trekken er, met veel gerommel, hele donkere wolken over ons heen, waaruit de regen neerstort. Al snel slaken we twee vloeken: eerst nog ‘oei’, maar daarna een ergere vloek, als gevolg van de hagelstenen als duiveneieren zo groot, die nu op ons hoofd en schouders neerkomen. De hagelbui stort neer op de berg. Precies op dat moment zien we, op de plek waar wij zijn, aan de voet van een klif, een uitholling in de rotsen. Er past eigenlijk 1,5 tot 1 3/4 persoon in, en dan nog heel oncomfortabel, maar het biedt ons relatieve veiligheid.

‘ Veiligheid’: da’s snel gezegd; men vertelt je altijd dat je bij onweer niet moet schuilen onder een boom en ook niet in een grot, omdat die als eerste mikpunt van de bliksem zijn. Maar ik zou de mensen die dat beweren wel eens willen spreken, als er 200 hagelstenen per m3 en per seconde op je neerkomen! Wij nemen een eventuele blikseminslag op de koop toe, als we nu maar onder het bombardement uitkomen. Een echte ‘Cornelien’ keuze! (opm: naar “Pierre Corneille: botsing tussen plicht en gevoel’) Later blijkt dat het ook de beste keuze was. Maar die precaire zekerheid die we voelen, verdwijnt snel, als er mist opkomt, gecombineerd met een snelle daling van de temperatuur naar 10 graden C. max. We zijn namelijk nog steeds in korte broek en shirt en hebben ook niks anders bij ons. Het beloofde tenslotte een hele mooie dag te worden!

Verkleumd door de kou, staat het huilen ons nader dan het lachen.

De bliksem flitst, het onweer dondert en de echo maakt dat de geluiden nog overweldigender klinken, alsof ze daarboven de situatie uit willen leggen aan degenen die het nog niet begrepen hadden. 

(Onder dergelijke omstandigheden, zo gaat het verhaal, waren lang geleden de Perzen doorgedrongen bij de Satrapen (despoten?), die ze toen te pakken kregen – opm: of zoiets..)

Bij het zien van deze intensivering van de bliksem en het versterkte neerstorten van de hagel zeggen we: “Dit is het slotstuk van het vuurwerk” Het doet ons denken aan het einde van het vuurwerk op 14 juli, waarna iedereen applaudisseert en tevreden vertrekt. Maar nu het ene na het andere ‘slotstuk’ klinkt, gaan wij vrezen, dat we de nacht in dit rattenhol door moeten brengen. Dat zou pas een ‘grande finale’ zijn!

Na een 1,5 uur durend luchtspektakel begint het eindelijk op te trekken. De berg is helemaal wit, alles is bedekt met hagelstenen. De hagel is regen geworden. Wij komen uit onze schuilplaats en constateren, dat dit ‘dichte bedje’ ons heeft gered: het leek een snelle schuilplaats, maar werd een toevluchtsoord.

De aarde is helemaal bepoederd, en zacht geworden. We arriveren moeiteloos bij een alpenhut, die op 45 minuten loopafstand ligt en krijgen te horen dat er geen enkele slaapplaats meer is. Ze zitten tot aan de nok toe vol.

De regen is inmiddels minder geworden en onze tent ligt nog 200 m. lager. Het lijkt uren te duren, lopend door een grote modderpoel, maar we vinden onze tent. De nacht is gevallen, het is 22.15 uur. De tent is niet aangetast door het water. We dineren bij het licht van onze zaklamp. We komen weer een beetje bij van de warmte van de tent en de braadpan. En we permitteren het ons, om 2 heerlijke ‘ Bolinos’ te nuttigen. 

De volgende dag helpen de felle zonnestralen ons er weer helemaal bovenop. Het avontuur is afgelopen.

We willen graag een goede raad geven aan iedereen die nog eens gaat kamperen bij de Spaanse Colorado Canyon. Het weer kan op een onvergetelijke manier omslaan: in slechts enkele uren!

Alain.

Dag 4
We laten onze tenten staan, en pakken een kleine rugzak voor een dagtocht door Route des Fleures en Colorado Canyon.

Het is weer is bijzonder mooi en we genieten van de flora en fauna. We komen een vader en zijn zoon tegen en we moeten met ze meelopen. Hij vertelt dat we dit jaar echt veel geluk hebben. Eerlijk gezegd we begrijpen er nog helemaal niets van.

Even later staan we bij een veld vol bloemetjes, Edelweiss. Hij vertelt ons dat het werkelijk uniek is dat er zoveel zijn.

De Colorado Canyon
Hier is lopen over een randje. Een misstap en je valt 1000 meter naar beneden,

Geweldig mooi! Een aanrader voor iedereen zonder hoogte vrees.

Huub kon het weer niet laten en zocht een mooi plaatsje voor de foto.

Dag 5
Vandaag pakken we tent weer in en lopen we terug naar Breche de Roland. We nemen een verkeerd pad en lopen ons vast tegen een gletsjer. We willen niet terug en besluiten over de gletsjer te lopen. We doen onze rugzakken af en laten deze naar beneden zakken. Onze capriolen worden bekeken door de hikers op de Breche. Het loopt allemaal goed af en lopen door Breche de Roland naar Refuse des Sarradets.

Een korte pauze en we lopen verder naar beneden naar Port de Bouchero (2270).

De tocht wordt nog even spannend bij een waterval.

We zetten aan het eind van de dag onze tenten op bij Cabane des Soldats. We hebben vandaag veel geklommen en gedaald. Hoogte op dit moment 1980 meter.

Dag 6
De 6e dag liepen we van Cabane des Soldats naar Gavernie

Onze reis vervolgden we naar de Dordogne (natuurlijk een dagje met de kano) en dan naar Parijs. Hier kwamen we Dorette tegen en begon een nieuw avontuur.