DONDERDAG 23 JUNI 1994 EINDHOVEN – AMSTERDAM – KUALA LUMPUR

Vertrek

Om 5 uur in de morgen liep de wekker af; de vakantie waar we zo lang naar uitgekeken hebben kan vandaag eindelijk beginnen. De vorige avond hadden we de koffers al zover mogelijk gepakt zodat we nu zo klaar waren.

De taxi kwam ons ophalen om 6.10 uur, de trein vertrok om 6.37 uur. Om 8.30 uur kwamen we op Schiphol aan, met een half uur vertraging vlogen we om 11.30 uur.

Er zijn twee tussenlandingen, de eerste was in Zürich (op vliegveld Klote) waar we één uur vertraging opliepen en de tweede stop was in Dubai. Hier konden we het vliegtuig uit om eventueel duty free te kopen op het vliegveld, hiervoor hadden we een half uur de tijd.

Ook hier liepen we een uur vertraging op, door problemen met het vliegtuig. De airconditioning en de verlichting lieten het afweten waardoor de temperatuur in het vliegtuig flink opliep.

VRIJDAG 24 JUNI

KUALA LUMPUR

Twee uur vertraging hadden we totaal opgelopen toen we om 11.30 uur plaatselijke tijd aankwamen op Klang Airport in Kuala Lumpur.

In totaal waren we 23 uur onderweg geweest. Gelukkig hadden we in het vliegtuig redelijk kunnen slapen zodat de vermoeidheid wel mee viel, we voelden ons alleen niet zo okselfris meer. We zouden worden opgehaald door iemand van Asian Overland Service. We zagen diverse namen op bordjes staan, maar nergens stond onze naam vermeld.

Al snel had een man van middelbare leeftijd onze vragende blik door. Hij wist wel een taxi te vinden die ons naar het Concorde Hotel in Kuala Lumper wilde brengen. Omdat twee uur vertraging wel erg lang was om te wachten gingen we akkoord met zijn aanbod.

Terwijl deze man voor ons een taxi ging “regelen” kwamen we een man tegen met onze naam op een bordje. Hij vroeg ons nog even te wachten, hij moest nog twee mensen hebben uit hetzelfde vliegtuig.

Terwijl wij stonden te wachten, kwam onze vriendelijke man in een taxi aanrijden, hij bleek zelf taxi chauffeur te zijn. Wij legden uit dat we “onze man” gevonden hadden en enigszins teleurgesteld reed hij weg.

Een paar minuten later zaten we in een busje op weg naar Kuala Lumpur. De chauffeur vertelde dat hij eerst passagiers af zou zetten bij hotel “Asia” en daarna ons zou afzetten in hotel “Swiss Garden”. Enigszins verbaasd keken Dorette en ik elkaar aan. Na enige malen gebeld te hebben bleek dat op het laatste moment ons hotel was veranderd. We hadden geen probleem met dit drie jaar oude hotel in het centrum van Kuala Lumpur.

Hotel Asia lag in een chaotische wijk van Kuala Lumpur waar vooral veel Indonesische immigranten woonden. Nadat onze reisgenoten waren uitgestapt reden we door naar het Swiss Garden Hotel.

Wij verbaasden ons over het drukke en chaotische verkeer in KL, zo herinnerden het wij ons niet van vier jaar geleden.

Aangekomen bij het hotel vroegen we aan onze chauffeur wanneer we ons reisplan en de huurauto zouden krijgen. Om antwoord op onze vraag te kunnen geven belde hij met het kantoor van Asian Overland Service. Deze vertelde dat we de auto zelf bij Avis moesten gaan ophalen. Dit was 10 minuten lopen van het hotel. Het reisplan bestond uit een kaart van Maleisië die in de auto aanwezig was.

Over dit laatste waren wij toch wel enigszins verbaasd omdat wij één week voor vertrek nog hadden geïnformeerd bij Effting over het reisplan. Na een telefoontje met Arke wist men ons te vertellen dat we het reisplan overhandigd zouden krijgen bij aankomst in KL. “Het was een groot pakket wat gemakkelijk met de post kwijt kon raken en vandaar dat we de Insight Guide hadden ontvangen”.

Bij de voorbereiding voor deze reis hadden we rekening gehouden met enige zelfwerkzaamheid. Een reisschema hadden we zelf in Nederland al gedeeltelijk uitgestippeld, evenals enkele bezienswaardigheden langs deze route.

In KL liepen we vanuit het hotel naar Avis om de reservering van de auto te controleren. Vandaar liepen we naar het “Handicraft Centre” en via China Town naar “Central Market”. We kwamen onder andere langs het Skin Hospitaal van Dr. Nathan, een oude bekende uit de Bowling society.

We besloten (op aanraden) te gaan eten in “The Ship”, een veel voorkomend restaurant in KL en de rest van Maleisie. Zowel westerse als traditioneel Maleise gerechten staan op de kaart. De bediening was zeer slecht, de gerechten waren redelijk. De prijs was voor deze gerechten veel te hoog. In de hotels ben je voor betere kwaliteit en service goedkoper uit, naar later zou blijken.

De lange wandeling in een temperatuur van 33 graden had erg veel van onze conditie gevraagd en we besloten terug te keren naar ons hotel, waar wij om 21.15 uur de ogen sloten.

ZATERDAG 25 JUNI

MALACCA

Het ontbijt in het hotel was zeer goed. Veel gerechten waren traditioneel Maleis, maar ook diverse westerse gerechten waren verkrijgbaar.

De eerste dag hadden wij bij aankomst een bustour geboekt naar Malacca via Tour 51.

We werden met een busje ’s morgens om 9.00 uur opgehaald in het hotel.

De afstand KL- Malacca bedraagt plm 150 km, ongeveer 2½ uur deden we over deze afstand, inclusief twee stops van 10 minuten.

We bezochten St. Peter’s Church, “Old Town Malacca”, St. Paul’s Church (1521), verder liepen we naar Dutch square.

Hier stonden de bekende gebouwen die je normaal alleen ziet op kaarten en in boeken: Stadthuys (1641), Christchurch (1753). In werkelijkheid vallen deze gebouwen erg tegen. Alleen de historische waarde telt.

Bij het verlaten van Dutch square reed de chauffeur achteruit tegen een riksja aan. Het voorwiel was stuk wat de chauffeur M$ 50,- kostte.

In de rivier Malacca zagen we een leguaan zwemmen van zeker twee meter lengte. Getwijfeld werd nog of het een krokodil was die in deze rivier voorkomt.

Onze lunch was voortreffelijk verzorgd, zelfs Dorette was goed te spreken over het eten. Aan de buitenkant leek het of we een heel chique Chinees restaurant binnen kwamen, binnen bestond het gewoon weer uit de bekende plastic tafels, -stoelen , -borden, -bestek en kapotte tafelkleden.

In een winkel/museum stond een “Musical Dragon Basin” waarmee, indien volgens een bepaalde techniek hard over de koperen handvaten gewreven werd, het water tot wel 50 centimeter hoog spoot. Ik had na diverse pogingen de blaren op mijn handen staan, terwijl onze gids zonder moeite het water omhoog liet spuiten.

Hierna reden we naar Porta de Santiago (1511) met Nederlandse graven en verder met veel commercie, het maken van foto’s kost hier al geld.

ZONDAG 26 JUNI

CAMERON HIGHLANDS

De wekker liep al af om 7.00 uur. Vandaag zouden we zoals afgesproken onze auto gaan ophalen bij Avis.

Om 8.30 uur worden we door Avis opgebeld met de mededeling dat er een probleem is. Wanneer we naar Avis konden komen was het probleem opgelost. We vroegen nog of er problemen waren met de auto, maar dat was niet zo.

Met enige spanning liepen we om 9.15 uur bij Avis binnen. De papieren werden getekend, alles was in orde. Benieuwd vroegen we naar “het probleem” waar ’s morgens vroeg al voor gebeld werd. Het probleem was dat de auto opgehaald moest worden en niet gebracht kon worden, omdat op zondag maar twee personeelsleden aanwezig waren.

Links rijden, het stuur rechts en links schakelen, het was wel even wennen in een metropool als Kuala Lumpur. Het verkeer is druk en chaotisch. Er wordt zelden richting aangegeven, snijden is hier heel normaal, verkeersregels lijken niet te bestaan. Knipperen met de lichten en de claxon gebruiken betekent dat je voorrang neemt (of hebt).

Volgens ons schema zou de eerste route naar Tanah Rata in de Cameron Highlands 235 km bedragen.

In eerste instantie wilden we de route laten lopen via Frasers Hill maar we misten de afslag bij de Batu Caves en besloten rechtstreeks door te rijden naar ons einddoel.

Nadat we KL uit reden kregen we een tolweg. Hier moesten we 50 ¢ betalen.

Deze vierbaans snelweg ging over in een tweebaans weg. De vele bromfietsen op de weg was in het begin wennen omdat hun reacties onvoorspelbaar zijn en er rechts en links wordt ingehaald. Nadat we enige kampongs gepasseerd waren konden we de snelweg op richting Ipoh. Dit is een schitterende vierbaans tolweg. Op deze weg geldt een maximum snelheid van 110 km maar de meeste auto’s rijden rond de 90 km per uur.

De rust op deze weg werd even verstoord door een politie controle. Een politie wagen aan de zijkant van de weg en een politie agent midden op de weg. Wanneer je niet snel genoeg reageert krijg je met een knuppel een deuk in de motorkap. Bij alle controles die we tegen zouden komen mochten we meteen doorrijden, toeristen werden duidelijk niet gecontroleerd. Heel even stoppen of erg langzaam rijden is wel het advies om de knuppel te ontwijken.

We namen de afslag Tapah richting Cameron Highlands. Een tip voor reizigers die deze trip willen maken, is om 100 meter voor de afslag Tapah de afslag naar het wegrestaurant te nemen. Zorg dat je voldoende uitgerust begint aan de laatste 67 km naar Tanah Rata.

Trek voor deze 67 km 2 uur uit. De weg gaat dwars door de jungle en is werkelijk schitterend. Langs deze weg staan overal stalletjes waar vruchten gekocht kunnen worden, hoofdzakelijk durians.

Na 20 km stopten we bij een schitterende waterval (Iskandar). Verder bestond de weg uit vele, vele bochten, alleen maar bochten. Schitterende vergezichten, kleine watervalletjes, beekjes, steile rotswanden en diepe ravijnen.

We bereikten een gemiddelde snelheid van 34 km per uur gedurende deze 67 km. De weg was in zeer slechte staat, gaten van 50 cm diep zijn geen uitzondering. Het kwam zelfs voor dat een weghelft versperd werd door een omgevallen boom of een stuk “uitgeschoven” berg.

Het gevaarlijkste zijn de local people die deze weg “nemen” als kamikaze chauffeurs, het zou deze chauffeurs niet misstaan hun rijgedrag enigszins aan te passen. Zeker de kleine vrachtwagens drukken je soms bijna tegen de bergwand. Gelukkig viel het met de drukte erg mee.

Het was een spannende en vermoeiende reis, maar zeker de moeite waard. We passeerden een flink dorp, Ringlet. Hier zetten we de auto even aan de kant om ons voor te bereiden op de laatste 15 km.

We kwamen waarschuwingsborden tegen waar we niets van begrepen. Drie bochten verder zagen we wat er aan de hand was, een stuk asfalt was weggeslagen. De auto’s konden één voor één dit stuk passeren. Dit stuk weg lag in een bocht zodat je niet kon zien of er aan de andere kant een auto aankwam.

Het stoplicht aan iedere kant bestond uit een jongeman met een rode en een groene vlag.

Hierna hadden we uitzicht op de grootste theeplantages waar de Cameron Highlands bekend om zijn.

Aangekomen in Tanah Rata gingen we op zoek naar het hotel “Strawberry Park”. Tanah Rata bestaat uit een winkelstraat en een aantal hotels. Ons hotel lag drie km buiten Tanah Rata.

Het Strawberry Park Hotel ligt schitterend op een hoogte van 1600 meter boven zeenivo. Hotel is niet de juiste benaming voor dit resort.

Het complex bestaat uit zeven blokken met allemaal studio’s, een flinke woonkamer, twee slaapkamers en een badkamer, alleen een keuken ontbreekt. Maar hiervoor in de plaats is er een voortreffelijk, niet duur, restaurant met een kok die zijn opleiding in Nederland heeft gehad.

We kregen studio 446 met uitzicht op de jungle.
Het tien jaar oude complex is niet zo luxe als het hotel in KL maar heeft veel meer stijl en romantiek. Het is een verademing om hier te zijn, ver weg van de drukte, geen auto’s, alleen maar jungle zo ver als je kijken kon; in één woord schitterend.

Het was 15.00 uur, de reis had ons hongerig gemaakt dus gingen we eten in één van de restaurants. We zaten buiten op het balkon te eten. Terwijl de regen zachtjes naar beneden kwam zaten wij voor nog geen f 10,- heerlijk te eten. Zelfs de vogels pikten af en toe een hapje mee.

De dag bestond verder uit een korte wandeling rond het resort.

MAANDAG 27 JUNI CAMERON HIGHLANDS

Wandeling

Ontbijt om 8.45 uur. De keus was nog groter dan in KL; de kok gaf uitleg bij de diverse gerechten.

Als voorbereiding op deze reis hadden we een wandeling meegenomen uit het boek “Maleisië en Singapore” van Kosmos reizen. Wandeling 5 Cameron Highlands. Deze wordt omschreven als:

“Een wandeling die loopt over de wat makkelijker toegankelijke jungelpaden. Het is een tamelijk fikse wandeling met enkele steile stukken, maar een groot deel van de paden heeft een zachte ondergrond en is makkelijk begaanbaar. Duur 3 á 4 uur.”

We begonnen om 9.55 uur bij The Old Smoke House.

We namen de weg langs de Engelse telefooncel. Na 20 minuten kwamen we erachter dat we de Engelse telefooncel langs de verkeerde kant waren gepasseerd. Dus terug en opnieuw beginnen.

We zochten het bordje “Arkadia en Jungle Walk 3”. Na enige tijd zoeken vonden we dit bordje achter dichte begroeiing.

Het was 11.05 uur en nu pas zaten we goed op de route. We besloten door te gaan, tenslotte was het nog redelijk vroeg.

We vervolgden een verhard pad dat uitkwam bij een huis.
Niet aan het einde van de verharde weg (zoals beschreven stond) maar in een scherpe bocht naar rechts gingen we een jungle pad in.

Een schitterend smal pad waar gelopen moest worden op de talrijke wortels van de bomen waaruit het pad bestond. Dit zou bijna de gehele wandeling zo blijven. Onbeschrijflijk mooi (dus ga ik dat ook maar niet proberen), vooral ook de scherpe en hoge geluiden van vogels en insecten moet je meegemaakt hebben.

Volgens de beschrijving moesten we dit pad 20 á 25 minuten blijven volgen, om daarna bij het bord “Walk 5” links aan te houden. Maar na 20 minuten kwamen we een bord tegen met “Walk 2” naar links en “Walk 3” naar rechts.

NB: Deze pad aanduidingen bestaan uit verroeste borden waarvan het nummer van de “Walk” is weggehaald maar door anderen weer met pen is ingevuld.

We besloten, na bestudering van de kaart “Walk 3” aan te houden. Al snel kwamen we erachter dat we niet te maken hadden met “makkelijke” jungle paden. Met handen en voeten moest tegen de steile paden omhoog worden geklauterd. Van wandelen was al geen sprake meer.

Na 50 á 55 minuten (!) kwamen we aan bij het bord “Walk 5”. Hier houden we links aan, het pad blijft sterk stijgen. Uiteindelijk dachten we op de top te zijn van de “Gunung Berembum”

Ons pad kwam uit op een T-splitsing, we moesten kiezen links of rechts af. Na bestudering van de kaart leek het of we rechts af moesten, maar we vertrouwden het niet, omdat er een bord was weggehaald.

Rechts ging het pad naar beneden, links ging het pad vlak verder. We besloten 10 minuten naar links te gaan. Wanneer het pad niet meer zou stijgen waren we inderdaad op de top.

Maar al na enige minuten begon het pad zo sterk te stijgen dat enige alpinistische ervaring geen overbodige luxe zou zijn geweest.

Er moesten stukken van 50 centimeter worden overbrugd om bij de volgende wortel te komen. Bovendien was het soms zo nat dat we tot de enkels in de modder wegzakten.

We konden alleen nog maar doorlopen en hopen dat we goed zaten, we hadden al in geen tijden een “bewegwijzering” gezien. Geconcentreerd, want een verkeerde stap op een gladde wortel en je kon tientallen meters naar beneden vallen.

We kwamen voor de eerste keer tegenliggers tegen, twee Chinese meisjes. Ze vertelden ons dat we nog ongeveer 1 km van de top af zaten. Om precies 13.00 uur kwamen we aan op de top, 1840 meter hoog, maar door de dichte begroeiing geen uitzicht.

Hier namen we 5 minuten rust en een slok water. Gelukkig hadden we enkele liters water meegenomen zodat we af en toe onze dorst konden lessen.

Na de top veranderde het pad in een diepe gleuf waar iemand met dikke kuiten een probleem zou hebben gehad.

Na enige tientallen meters kregen we een splitsing, hier moesten we links aanhouden. We zaten nu op “Walk 8”. Het eerste stuk van de afdaling ging erg goed. Maar al gauw moesten we ook hier onze handen gaan gebruiken om de afdaling veilig te kunnen nemen zonder naar beneden te schuiven. Ook zaten er nog stukken bij waar flink geklommen moest worden. In het laatste stuk van de afdaling zat meerdere malen een verval van ruim één meter. Een liaan, meestal wel in de buurt, was dan een welkome hulp.

Na een afdaling van 1½ uur kwamen we uit bij de “Robinson watervallen”. Vanaf nu liepen we over een verhard pad richting Tanah Rata. We kwamen langs de “Parit watervallen”, langs Pijnboom- en Eucalyptus plantages.

Uiteindelijk kwamen we weer bij The Old Smoke House uit om 15.45 uur.

Volgens onze beschrijving hadden we nu wel een verfrissing verdiend en konden we ons laten zakken in een van de leren fauteuils van dit hotel/restaurant. We hadden dit maar niet gedaan, omdat we er ronduit goor uitzagen.

Onze “wandeling” ging pas goed van start om 11.05 uur en we kwamen aan om 15.45 uur. Deze wandeling heeft dus bijna 5 uur geduurd i.p.v. 3 á 4 uur. Opgemerkt mag worden dat de enige pauze die we genomen hebben 5 minuten op de top is geweest. Bovendien kunnen we stellen dat we beiden over een zeer goede conditie beschikken.

We kwamen compleet uitgeteld aan in onze studio van het Strawberry Park.

Mijn ingetapete voet kon na 10 minuten rust geen meter meer verzetten. Nadat ik deze opnieuw had ingetaped en behandeld had met ijs ging de pijn weg, maar lopen ging nog niet.

We hadden een behoorlijke honger gekregen van deze wandeling, want sinds het ontbijt hadden we niets meer gegeten. Net toen we naar het restaurant wilden lopen, klaterde er een tropische onweersbui naar beneden. Naar het restaurant was het ongeveer 5 minuten lopen, maar in zo’n bui ben je dan tot op het bot nat.

Omdat het maar door bleef regenen stilden we onze honger met liga’s,. Na enkele enorme lichtflitsen en donderslagen vielen enkele zenders uit van de TV en het licht begon te knipperen. Nu begrepen we waarom we in een lade lucifers met kaarsen hadden gevonden. Gelukkig hebben we deze niet nodig gehad.

De rustige dag die we gepland hadden werd een gevaarlijke, avontuurlijke, nooit meer te vergeten dag.

DINSDAG 28 JUNI

PENANG

Het ging niet goed met mijn voet. Ik kon bijna niet meer lopen. Dorette vond het te gevaarlijk om zelf de eerste 67 km naar Tapah te rijden. Wanneer ik niet kon rijden zouden we in het hotel vragen of iemand ons naar Tapah kon rijden, wij zouden dan een taxi terug kunnen betalen. Na enige oefeningen en een ijspacking op mijn voet, ging ik achter het stuur zitten om te kijken of ik kon autorijden.

Achter het stuur had ik niet zo veel last van mijn voet, dus besloten we zelf te rijden.

Maar eerst gingen we natuurlijk weer uitgebreid ontbijten. Het weer was schitterend, geen wolkje aan de hemel. Van de wolkbreuk gisteravond was niets meer te merken.Om 9.30 uur reden we aan.

De toch al zeer slechte weg naar Tapah had veel geleden van de regen. Op diversen plaatsen waren ze nog bezig om met grote machines de modder van de weg te vegen.

Op plaatsen waar de het asfalt helemaal was verdwenen stonden jongens met een rode en een groene vlag als stoplicht opgesteld om het verkeer te regelen.

Nu we naar beneden reden konden we duidelijk de huizen van Orang Aslis zien liggen.

Om 11.30 uur, precies 2 uur nadat we vertrokken waren, hadden we de 67 km naar Tapah afgelegd. Dat betekent dus een gemiddelde snelheid van 33 km per uur, we waren nergens gestopt.

Nu reden we op een snelweg die doorloopt tot aan de grens van Thailand. Een mooi aangelegde nieuwe tolweg. Bij de diverse politie controles mochten we nog steeds gewoon doorrijden.

Langs deze autowegen zijn ook diverse goed aangelegde parkeerplaatsen met sanitaire voorzieningen en soms ook een restaurant (hoewel de meeste hiervan nog in aanbouw waren).

Één ernstige tekortkoming hebben deze snelwegen wel, dat is namelijk dat we al honderden kilometers geen tankstation hadden gezien. In de auto begon een lampje te branden met “Fuel Warning”. Het werd dus hoog tijd om te tanken.

Bovendien werd het goed warm in de auto omdat de airco het had begeven.

We keken op de kaart waar het dichtstbijzijnde dorp was. Dit was het plaatsje Bandu Baharu, 239 km van de Cameron Highlands vandaan.

We besloten om naar dit plaatsje te rijden. Toen we bij de kassa van de tolweg kwamen vroegen we aan de kassier, die maar een paar woorden Engels sprak, waar de dichtstbijzijnde benzine pomp was. Hij vertelde ons dat dit inderdaad in Bandu Baharu was. 

We rekenden M$6.90 af voor de tolweg en zetten koers naar een tankstation. Toen we na 11 km in Badu Baharu aankwamen, vroegen we nogmaals de weg. Een vriendelijke man zou wel even voor ons uit rijden om de weg te wijzen.Nadat we volgetankt hadden reden we terug naar de snelweg en vervolgden de weg naar Penang.

Even voor Butterworth eindigde de tolweg en ging over in een gewone snelweg. Hier betaalden we M$ 2.40. We konden nu kiezen of via de Penang-bridge (M$ 7,-) of via de pont (M$ 0,40) naar Penang.

We gingen via de 7 km lange brug die het eiland Penang met het vaste land verbindt. Op deze brug waren zojuist twee auto ongelukken gebeurd dus we kropen de eerste kilometers vooruit. Volgens de kaart liep er een brede weg door George Town en leek het erg makkelijk om op het strand “Batu Ferrenghi” te komen waar ons hotel lag.

Echter in George Town aangekomen bleek de brede weg van de kaart gedeeltelijk te bestaan uit één richting verkeer zodat we ons vastreden in de smalle drukke straten van deze op één na grootste stad van Maleisië.

Dorette loodst mij door George Town dankzij een kaart die we van deze stad bij ons hadden. Soms was het een slalom tussen de midden op de weg geparkeerd staande (vracht)auto’s. De riksja’s die vooral als transportmiddel voor goederen werden gebruikt leken overal voorrang te hebben, in ieder geval namen ze het.

George Town lijkt wel een groot China Town met al zijn typische kleine, chaotische aanziende, Chinese winkeltjes. Het strand Batu Ferrenghi ligt ongeveer 15 km van George Town vandaan. Het Casuarina Beach Hotel is het op één na laatste hotel op dit strand.

We kwamen hier om 16.00 uur met regen aan, terwijl het de bedoeling was om hier een paar dagen van de zon te genieten aan het strand of aan het zwembad.

Dus morgen moest het droog zijn! De entree van het hotel was zeer fraai aangelegd. Er zaten nergens deuren, heel de voor- en achterkant was open. Het hotel lag meteen aan het strand en had alleen maar kamers die uitkeken op zee. Het personeel in dit hotel is zeer vriendelijk en behulpzaam. Toen ze mij strompelend binnen zagen komen, want lopen was bijna niet meer mogelijk, was er volop hulp en advies.

Mijn voet laten rusten en naar de masseur. Mijn voet laten rusten zou ik zeker doen, het laatste zou ik in overweging nemen. Het was heerlijk om hier uit te rusten, van de 330 km, bij het zwembad met een welkomst drankje. We zaten overdekt terwijl de regen zachtjes naar beneden viel.

Achtergrond is geen poster.

’s Avonds gingen we dineren in één van de restaurants. We kozen een restaurant uit wat aan het strand lag.

Het restaurant was aan alle kanten open m.u.v. het dak, zodat de zeewind voor enige verfrissing kon zorgen.

Wel probeerden wilde honden en katten mee te eten maar dat kon deze tropische sfeer niet bederven. In het restaurant kon gekozen worden uit lokale gerechten en uit “a touch from home”.
Opvallend waren de lage prijzen van de gerechten. De kwaliteit van het eten was zeer goed. Op de achtergrond hoorden we in de lounge een band spelen.

Deze band “OVAD’A” bestond uit drie exotische dames waarvan twee met een gitaar, twee mannen met een keyboard en één man achter de drums. Deze band kwam uit de Filipijnen en speelt drie maanden per jaar in dit hotel (mei, juni, juli).In Nederland zouden zij met hun muziek en uitstraling volle zalen getrokken hebben. Hier luisteren enkele tientallen mensen naar hun muziek.

De inzet van OVADA is zo groot dat je gaat afvragen waar ze de energie vandaan halen om voor zo’n klein publiek op te treden. Alles werd live gezongen.  

WOENSDAG 29 JUNI

UITRUSTEN

We stonden vandaag op met regen en 32 graden. Ik kon nu helemaal niet meer lopen en al hinkend op één been bewoog ik vooruit. Nadat we ontbeten hadden (ontbijtbuffet) wilde ik de goede raad gaan opvogen van al die mensen die zagen rondstrompelen. Dus om 10.00 uur naar de masseur om mijn voeten te laten masseren.

De massage ruimte lag aan het strand en was niet meer dan een massagetafel met een dak erboven. Het enige wat opviel was dat de massage tafel een gat had ter grootte van een bowlingbal aan het uiteinde.

De badmeester vertelde mij dat de masseur meestal om 11.15 uur begon. Geen probleem, de regen was gestopt en in de schaduw van het zwembad was het goed toeven met een boek. Om 12.30 uur (!) kwam de masseur, al gewaarschuwd door de badmeester, naar mij toe. Hij vroeg nog 10 minuten voorbereidingstijd.

De masseur was een stevige robuuste man met een paar grote stevige handen. Toen ik zijn “praktijkruimte” binnen kwam moest ik mijn schoenen, shirt en first trouser uittrekken. Ik legde hem nogmaals uit dat het om mijn voet ging. Hij vertelde dat om het probleem van mijn voet op te lossen alleen een volledige massage nut zou hebben. Veel keus had ik niet, met mijn broek op mijn enkels.

Ik moest op mijn buik op de massage tafel gaan liggen, mijn hoofd moest in het ronde gat van de tafel komen te liggen. Dit gat was gemaakt om door te schreeuwen als het erg zeer ging doen. Bij de eerste aanraking van zijn handen begreep ik dat het geen zachtzinnige massage zou worden.

Het was niet best met mij. Mijn nek zat vast, mijn rug had reuma. Om mijn voet hoefde ik mij het minste zorgen te maken.

Om het gevoel van deze massage een beetje te kunnen beschrijven moet ik het telefoontje van de elleboog noemen. Deze elektrische prikkel kon hij op alle plaatsen van het lichaam bezorgen.

Ik had tijdens deze 30 minuten durende massage niet hoeven te schreeuwen en was dus een uitstekende patient.

Ik moest zeker voordat we weggingen nog een keer terug komen. Hij beloofde mij dat ik dan in de Taman Negara, waar we veel zouden gaan wandelen, geen last meer zou hebben van mijn voet.

Die dag hebben we niets anders gedaan als in de schaduw van het zwembad gelegen. ’s Avonds waren we toch nog goed verbrand, ondanks het zitten in de schaduw

Dineren deden we in hetzelfde restaurant. Speciaal deze avond was het onder andere onbeperkt sate eten. Met voor- en nagerecht en koffie kostte dit nog geen M$ 20,-.

Hierna was het weer luisteren en kijken naar de OVADA band.

DONDERDAG 30 JUNI 

RONDRIT

De morgen begon weer met regen maar zag er toch minder triest uit dan op woensdag. We hadden telefonisch een afspraak gemaakt met AVIS om de airco na te laten kijken. Toen ik de auto startte merkte ik dat de airco het voortreffelijk deed. Bij AVIS aangekomen vroegen we hoe dit kon. Het probleem was heel simpel op te lossen, wanneer je lange afstanden rijdt en je laat de airco voortdurend op de hoogste stand staan dan bevriest hij. Zo nu en dan de regelaar iets terug zetten was voldoende om bevriezing te voorkomen.

Toen we om 10.15 uur vertrokken voor een rondrit over het eiland was het droog en zag het er naar uit dat het nog beter zou worden.

Na enkele kilometers kwamen we al bij de Butterfly farm; entree M$ 4,- en M$ 1,- voor het fototoestel. Binnen was een schitterende tuin aangelegd met allerlei soorten vlinders, maar ook een collectie insekten, reptielen en schorpioenen ontbraken niet. Zoals gebruikelijk werden we via pijlen door een winkel naar de uitgang geloodst.

Deze winkel had een eigen batik atelier waar een demonstratie Batik schilderen werd gegeven. Deze vorm van kunst werd hier ook verkocht. Ook andere fraaie voorwerpen uit Maleisie, Indonesië, Thailand en Vietnam werden hier verkocht.

We kochten een batik waaier en een zilveren armband uit Vietnam. In deze winkel hadden we nog veel meer geld uit willen geven, maar we besloten er toch maar een dagje mee te wachten.

Naast de Butterfly Farm ligt het Forest Recreation Park, hier zijn we verder niet in geweest. De weg slingert zich verder 11 km omhoog. Na de top kwamen we bij de Kerawang waterval. Bij een stalletje kochten we een pilsje en aten we verse vruchten, in Nederland noemen we ze lychees maar hier heten ze Ramboetan.

We reden verder door kleine kampongs met traditionele Maleise huizen op palen. De weg ging verder richting George Town. Ongeveer 2 km na het vliegveld staat de Snake Temple. De slangen waarvan de giftanden getrokken zijn, zijn te herkennen aan een rode stip op de kop. De overige zijn zeer giftig, maar door wierook volledig verdoofd. Hier werd door een fotograaf een foto gemaakt, wij moesten hem meteen betalen, hij zou dan zorgen dat de foto ’s avonds in het hotel werd afgegeven. We besloten deze man te vertrouwen en betaalden vooruit voor de foto. En inderdaad ’s avonds vonden we de foto in onze hotelkamer.

Onze route beschrijving klopte verder niet helemaal; we waren nu op weg naar Penang-Hill maar we konden er maar niet bij uitkomen. We reden ons steeds vast in doodlopende straatjes. Toen we het bijna hadden opgegeven zagen we een bord waarop de richting aangegeven stond. Uiteindelijk kwamen we op de parkeerplaats.

We gingen 40 minuten zeer steil met een trein naar boven. Dit type trein komt uit Zwitserland en wordt ook ingezet in skigebieden.

Onderweg was het genieten van het uitzicht; de trein had meerdere stations voor de lokale bevolking die woonde tegen de heuvel. Deze gaven van te voren aan waar ze uit wilden stappen, of stonden gewoon op het station wanneer ze in wilden stappen.
De top van Penang-Hill ligt 820 meter boven zee nivo. Boven op deze berg ligt een compleet dorp met hotel, politiepost, restaurants. Hier kon je enkele dagen verblijven zonder je te vervelen. Nu snapten we ook het ticket waarop stond dat dit retourbiljet een week geldig was.

Nadat we in een theehuis wat gegeten hadden, liepen we nog wat rond. Om niet te laat terug te zijn gingen we met de eerstvolgende trein weer terug naar beneden.

De door Harrie gegeten nasi kwam de volgende dag koppig terug. We vervolgden onze weg wederom door de drukke Chinese straten van George Town richting Ferrenghi Beach. Nadat we in het hotel waren aangekomen zochten we afkoeling in het zwembad.

VRIJDAG 1 JULI 

GEORGE TOWN

We gingen met de stadsbus die stopte voor het hotel naar het centrum van George Town. We betaalden M$1.15 voor deze 45 minuten in de bus. De chauffeur stopte gemiddeld 2 seconden bij een halte en dan moest je maar zorgen dat je in de bus zat, de deur stond altijd open, betalen deed je bij de conductrice. We verbaasden ons hoe zij alles bijhield. Streng was ze wel, je moest niet al te veel aan haar vragen maar voor een paar klompjes uit Nederland wilde ze ons wel vertellen waar we uit moesten stappen.

Deze wandeling die we ook hadden uit het boekje Maleisie en Singapore van Kosmos reizen stond zeer slecht beschreven. Straatnamen klopten niet en soms moest linksaf rechtsaf zijn en omgekeerd. Sommige straten liepen we vier keer op en neer; het humeur werd er niet beter van.

De wandeling begon bij de Clock Tower. We liepen langs fort Cornwallis, Sri Marammantempel (oudste hindoetempel van Penang 1883) Kuan Yin Tengtempel (oudste Chinese tempel van Penang 1800), Kapitan Kling Moskee (Moorse stijl)

De wandeling ging verder door Lebub Buckingham, deze straat zit vol met kleine winkeltjes, werkplaatsjes en eetstalletjes die vechten om een plaatsje. Ook staat hier een groot winkelcentrum zoals we dat kennen uit Kuala Lumpur en Singapore.

De wandeling heeft ons toch een aardig beeld gegeven van wat George Town voor een soort stad is. Zoals al eerder vermeld is het de tweede stad van Maleisië, alleen KL is groter. Deze twee steden zijn absoluut niet met elkaar te vergelijken. Waar in KL de wolkenkrabbers vechten voor een plaatsje, zijn deze er in George Town maar twee. De rest bestaat allemaal uit kleine, vieze Chinese winkeltjes en moskeeën. Heel de stad is druk en chaotisch, vooral door de kleine vrachtwagens en de kleine Riksja’s.

Voor de terugreis namen we ook de bus; lijn 93 moest ons naar Batu Ferringhi Beach brengen. Deze buschauffeur reed zeer agressief en soms leek het wel of zijn hand vergroeit was met de claxon. De scheldkanonnades, tegen andere weggebruikers, waren voor ons niet te verstaan maar de bedoeling was duidelijk. Af en toe leek het er op dat ze met elkaar op de vuist zouden gaan.

Na 25 minuten rijden stopte de bus in een kampong achter George Town, iedereen moest er uit. Deze bus ging niet verder. Navraag leerde ons dat de volgende bus die wel verder reed kwam over 30 minuten. We hadden geen zin om hier op te wachten en pakten een taxi naar het hotel.

Terug gekomen in het hotel gingen we weer heerlijk genieten van de zon bij het zwembad.

Door dezelfde masseur heb ik me nog een keer laten masseren omdat er duidelijk verbetering was opgetreden. Met mijn voet ging het dus een stuk beter en dat was maar goed ook, want morgen stond ons een lange reis te wachten naar de oostkust. Maar mijn maag had inmiddels vreemde gewoonten gekregen en zorgde voor een ernstige darmstoornis. Waarschijnlijk komt het van het eten op de Penang Hill. Ik vertrouwde het eten al niet omdat het er veel te goedkoop en niet druk was. Dorette had gelukkig nergens last van.

Ons diner bestond uit een Hawkers buffet. Allerlei stalletjes rond het zwembad waar lokale gerechten werden bereid, het was onbeperkt eten voor M$ 19.50 p.p. We lieten het ons goed smaken.

’s Avonds luisterden wij weer naar OVADA. Wij gingen vroeg naar bed om uitgerust aan de reis naar de oostkust te kunnen beginnen.

ZATERDAG 2 JULI

KOTA BAHRU

Om 9.10 uur vertrokken we voor deze lange reis die we hadden ingeschat op 400 km. Het duurde 50 minuten voordat we bij de Penang Bridge waren. De terugreis over de Penang Bridge was gratis. Na de Penang Bridge reden we over een vierbaans weg tot Sungai Petani. Vanaf nu reden we over een tweebaans weg via Keroh naar Gerik. We bleven nu langs de grens met Thailand rijden.

Onderweg passeerden wij regelmatig politie patrouilles, dit i.v.m. communistische opstandelingen die zich in dit gebied ophielden.

Het was een mooie weg maar het schoot niet echt op. We gingen maar langzaam vooruit over de bochtige bergwegen. Ook de vele kampongs die we onderweg passeerden drukten het tempo nog eens extra.

In die kampongs zagen dat we dat het drukke Chinese leven over ging in het tragere Hindoestaanse leven. De Chinese tempels waren vervangen door Moors uitziende moskeeën. Ook de koeien op de wegen ontbraken niet.

De weg ging verder naar Kampong Nibong waar we de grens met Thailand het dichtst benaderden. Bij Machong sloegen we links af. Ook deze laatste kilometers ging het door het drukke verkeer in de kampongs maar heel langzaam vooruit.

We reden nu midden door rijstvelden. Het hele gebied was nu van de moslims met allemaal Arabische teksten. Niets van te begrijpen dus. Engels werd bijna niet meer gesproken.

Op een gegeven moment komen er een aantal politiemotoren met veel kabaal aanrijden en gebieden iedereen de berm in te gaan. Omdat ik het in eerste instantie niet begreep, sommeerde nog meer politie op motor ook mij de berm in te gaan.

Nadat twee regeringsauto’s voorbij gereden waren konden we weer verder.

Uiteindelijk kwamen we aan in Kota Bahru. Ons hotel lag 10 km verder aan het strand, Passionate Love Beach. De Chinezen in Penang schoten ons rechts en links snel voorbij, hier in Kota Bahru ging alles in een verschrikkelijk sloom tempo. Niets op de weg, maar niet kunnen passeren door de vaak zwabberige rijstijl gingen we met een vaartje van 30 km verder, het tempo werd bij ieder moskee nog meer vertraagd.

Om 17.15 uur, na 455 km, kwamen we moe aan in het Perdana Beach Resort. Dorette was onderweg ziek geworden van een banaan en ging op bed uitrusten. Ik zelf nam eerst een duik in het zwembad en verkende het Resort.

Het Resort lag verscholen tussen de kampongs. De huisjes zagen er leuk uit in typische Maleise stijl maar waren verschrikkelijk gehorig omdat de huisjes van het type twee onder één kap waren. Wanneer de airco aangezet werd, leek het of je in een Boeing 747 zat.

Oeps vissen!

Die avond dineerden we niet om onze magen rust te geven.

We wandelden nog over het strand met de naam Beach of Passionate Love. Deze naam vonden we voor dit strand wel erg overdreven.

Het was zeer stil op dit Resort. Er werd niets georganiseerd, geen muziek, geen pilsje. Erg ongezellig. Maar we verbleven hier maar één nacht, de volgende dag wilden we al weer vroeg weg rijden.
We wilden vroeg onder de wol, maar toen zagen we dat de lakens ronduit smerig en beslapen waren. Boos ging ik naar de receptie waar ze onmiddellijk zouden zorgen dat de dames van de House Keeping de bedden zouden verschonen. Na nog een telefoontje duurde het ruim dertig minuten voordat er twee dames kwamen met (redelijk) schone lakens en slopen.

Ondertussen begon het flink te regenen, maar hier hoorden we weinig van omdat de airco al het geluid overstemde.

Onder de deuren zaten kieren van enkele centimeters. We smeerden ons goed in tegen de muggen en om het ongedierte buiten te houden maakte ik de kieren met stoelkussens dicht. ’s Nachts zagen we toch twee hagedissen tegen de binnenmuren aanzitten. Gewoon weer gaan slapen; ’s morgens waren ze weg. Ondanks alles hadden we goed geslapen.

ZONDAG 3 JULI 

TANJONG JARA

Om 8.00 uur gingen we ontbijten, niet zo uitgebreid als we tot nu toe gewend waren geweest. Om 8.40 uur vertrokken we en reden we via Kuala Terengganu naar Tanjong Jara. De weg stond goed aangegeven. Het eerste gedeelte was vierbaans maar werd later tweebaans met vele lange, rechte, heuvelachtige stukken.

Het was belangrijk om op deze zeer rustige weg geconcentreerd te blijven rijden, koeien en schapen liepen vrij rond en lagen soms ook op de weg.

Op een verlaten stuk weg ging de enige auto die achter ons reed in de slip. Met een vaartje van 90 km per uur gaf dat een hoop herrie en stof. Langs de weg, waar altijd mensen wonen, liep de plaatselijke bevolking naar de gestrande auto, zodat wij verder konden rijden.

De laatste 60 km reden we langs de Zuid Chinese Zee. Om 12.45 uur kwamen we na 255 km aan in het Tanjong Jara Beach Hotel.

Bij de ingang kon ik maar net een schildpad ontwijken die over de weg liep. Na het inchecken werden we naar onze kamer gebracht. Eigenlijk was dit een compleet huis in Maleise stijl waar alleen de keuken in ontbrak.

Het enige wat we deze dag verder hebben gedaan is gewandeld over het prachtige hagelwitte strand, in de zee zag je de vissen zwemmen tot aan het strand en was het water hel blauw van kleur.

Het zeewater is hier zo schoon dat de zeeschildpadden, die tot twee meter lang kunnen worden, hier hun eieren op het strand uitbroeden. We konden ons ’s nachts laten wekken om hier naar te gaan kijken. Dit hebben we maar niet gedaan.Wij hebben vooral gezwommen in het prachtige zwembad.

MAANDAG 4 JULI TANJONG JARA BEACH HOTEL
Toen we ’s morgens de luiken van ons chalet openden zagen we zon al fel aan de hemel staan. Na een kopje koffie op ons balkon genuttigd te hebben gingen we ontbijten.

Hierna maakten we weer een korte wandeling over het verlaten strand, om vervolgens weer plaats te nemen bij het zwembad. Grote zeearenden zagen we zweven of soms helemaal stil hangen in de lucht.

Gewoon een heerlijke luie dag gehad.

DINSDAG 5 JULI 

CHERATING

We hadden nog wel een paar dagen langer in dit paradijs willen blijven waar alles goed verzorgd was. Toch vertrokken we al vroeg naar onze volgende bestemming omdat het volgens de beschrijving minstens zo mooi moest zijn.

Na een afstand van 111 km kwamen we aan in kampong Cherating. Om 10.30 uur arriveerden we al in het hotel The Legent Resort.

Ook nu weer een schitterend hotel en schitterend weer. We waren wel erg vroeg in het hotel maar kregen toch meteen onze kamer.

Het zwembad was werkelijk een plaatje, zo mooi. Het was niet te geloven dat hier bijna geen toeristen komen. Een handjevol mensen lag aan dit enorme zwembad en het parelwitte strand was verlaten.

Na een aantal uren bij het zwembad besloten we naar Kuantan te gaan, een grote plaats 45 km verder.

We parkeerden onze auto in het centrum en liepen in deze stad langs de winkeltjes, ook een groot winkelcentrum sloegen we niet over. Dit was de laatste kans om nog een paar wandelschoenen te vinden in maat 10 maar ook hier was dit een kingsize maat die ze niet verkochten.

Teruggekomen bij de auto zagen we dat we een bon hadden zoals alle andere auto’s die daar geparkeerd stonden. We konden geen parkeerverbod vinden, maar ja dat wil hier niks zeggen. Aangezien de tekst in het Maleis was wisten we niet wat er mee te doen. De bon namen we mee naar het hotel om daar te laten vertalen.

Terug in het hotel aangekomen vertelden ze ons dat het ging om parkeergeld wat op dat parkeerterrein betaald moest worden, een bedrag van 42 ¢ (ongeveer 30 cent). De volgende dag moesten we de auto inleveren bij AVIS. We zouden dan vragen of zij de bon voor ons wilden betalen.

De rest van de dag bleven we aan het zwembad liggen luieren.

We belden nog even met AVIS om te bevestigen dat we de volgende dag de auto kwamen afgeven bij het Hyatt hotel in Kuantan om 8.00 uur. We vertelden er uitdrukkelijk bij dat een bus ons om 8.30 uur kwam ophalen. Geen probleem, ze zouden zorgen dat ze er waren.

’s Avonds was het ook hier heerlijk dineren. Voor nog geen f 12,- eet je hier je buik rond, met daarbij een voortreffelijke bediening. Ook hier hadden we het nog veel langer kunnen uithouden. Onze kamer was de eerste langs de lounge. Toen we in bed lagen en de band hoorden spelen dachten we dat ze op de kamer zaten. Leuke muziek maar als je wilt slapen is de lol er snel van af. Bij de receptie ging ik vragen om een andere kamer, die meteen verzorgd werd. Binnen 5 minuten hadden we een andere kamer.

WOENSDAG 6
JULI CHERATING – KUANTAN – KUALA TEMBELING –

TAMAN NEGARA

Vandaag zouden we uitkomen in de Taman Negara midden in een beschermd regenwoud. Een avontuur waar we ons geen enkele voorstelling van konden maken. We hadden geen idee waar we uit zouden komen, waar we zouden slapen en of we wel enige privacy zouden hebben.

Om 6.00 uur stonden we op, om 6.30 uur zaten we te ontbijten en om 7.00 uur vertrokken we naar het Hyatt hotel in Kuantan, een rit van 45 km.

Onze auto zou om 8.00 uur door AVIS worden opgehaald, maar om 8.10 uur was er nog niemand van AVIS, terwijl de bus tussen 8.15 en 8.30 uur zou komen om ons op te halen. Dus belden we naar AVIS waarom ze er nog niet waren. Bij AVIS vroegen ze of we de auto niet wilden brengen, ze hadden te weinig personeel om de auto op te halen. Dorette legde uit dat we de vorige dag nog hadden gebeld en dat er toen geen probleem was om de auto op te halen. We konden de auto nu niet meer komen brengen omdat de bus er ieder moment kon zijn. Nu kon AVIS wel onmiddellijk komen en inderdaad binnen tien minuten waren ze er.

We kregen onze benzine borg van M$ 50,- terug, alleen vergaten we de parkeerbon aan ze af te geven. Dit zouden we later nog regelen in Kuala Lumpur in het kantoor van AVIS.

Ondertussen was het 8.35 uur en de bus was nog steeds niet gearriveerd. Dorette belde naar Asian Overland Service in Kuala Lumpur waar onze contactpersoon zat. Daar wisten ze te vertellen dat de bus onderweg was om ons op te halen.

Om 8.45 uur kwam een busje aanrijden om ons op te halen. Volgens het schema van de chauffeur moest hij om 9.00 uur bij het hotel zijn. Alleen Dorette en ik werden opgehaald en naar Kuala Tembeling gereden. Een privé chauffeur, wat een luxe.

Steiger met longboats  
Om 12.00 uur kwamen we in Kuala Tembeling aan.

We hebben daar gegeten en gewacht op nog vier mensen (een Deense familie waar niet zo heel veel pit in zat) die bij ons in de boot moesten.

Onze gids die ons verder steeds zou begeleiden was Sharon.

Zij adviseerde ons om maar één koffer mee te nemen op de boot omdat het anders wel een heel gesleep zou worden.

En met twee Samsonite koffers en een beauty case de jungle in dat past niet erg.

We hadden ondertussen al een boot zien weggaan, en inderdaad, de mensen hadden of een sporttas of een rugzak bij zich.

We pakten de koffers over en namen maar één koffer mee.

We kregen een bonnetje mee om de koffer na afloop weer op te halen.

Hierop stonden de speciale kenmerken van de koffer, in ons geval was dat “grijs”.

Om 14.00 uur vertrok onze longboat met 6 toeristen, 1 gids en 2 personen die de boot door de rivier moesten leiden.

De boottocht ging over een brede, maar op sommige plaatsen zeer ondiep water van de Pahang.

Vandaar dat de boot zigzaggend door de rivier ging.

Het was een zeer mooie bootreis dwars door de jungle heen.

De Taman Negara is een beschermd regenwoud waar geen landbouw mag plaatsvinden en waar geen mensen mogen wonen.

De enige mensen die er wonen zijn Orang Aslis en mensen die werken in dit park.

Om 16.15 uur meerde de longboat aan bij de steiger van het Taman Negara Resort. Inchecken deed de gids voor ons. Wij kregen chalet 92.

Een keurig vrijstaand chalet tegen de rand van de jungle. Het water kwam recht uit de rivier en was voor ons niet te drinken. Er is geen radio, geen TV, geen minibar, maar wel toilet, douche, warm water en een airco.
De huisjes zijn pas twee jaar oud en verkeren in een goede staat. Wij waren tevreden met deze accommodatie omdat we op niets hadden gerekend.

’s Middags hebben we het resort verkend en een korte wandeling gemaakt. Ik kocht nog een leuk overhemd en een hoedje tegen de zon, beide met het embleem van het resort er op. Om 19.00 uur was er een buffet wat er erg mooi uitzag. Alleen was het eten vreselijk scherp gekruid; zelfs voor mij was dit te sterk, laat staan voor Dorette.

Tussen de wortels van een enorme boom.

Om 20.30 uur had Sharon voor ons en voor vier Denen een avondwandeling door de jungle gepland.

Er was nog een andere gids bij speciaal voor dit soort avond wandelingen. Deze gids had zoals de meeste jungle bewoners erg veel bijgeloof.

Hij mocht dan ook niet bij naam genoemd worden in de jungle. Als we iets wilden vroegen moesten we Hé! roepen.
Als eerste liepen we naar een dieren observatiepunt, Bumbun Tahan, waar we herten zagen lopen. Met een sterke zaklamp wordt de diepte in geschenen waar deze herten stonden te grazen, vervolgens zag je eerst de ogen die oplichten, verder zag je de omtrekken van het hert, zodat je zijn bewegingen kon volgen.

De geluiden die je ’s avonds in de jungle hoort zijn vreselijk mooi, stil is het er in geen geval. Onze weg ging dieper de jungle in, we zagen een enkel vuurvliegje en een enkele nachtvlinder. Onze gids was zeer teleurgesteld dat we niet meer dieren te zien kregen.

Op een gegeven moment moesten we onze zaklampen allemaal uitdoen. Toen zagen we pas hoe donker het was in de jungle, je ziet geen hand voor je ogen, door de dichte begroeiing kon de maan het pad niet verlichten.

Toen we terug kwamen bij onze bungalow zagen we een hert grazen op het gras voor onze bungalow.

DONDERDAG 7
JULITAMAN NEGARA BUKIT TERESEK EN GUA TELINGA

Bukit Teresek

Om 7.30 uur stonden we op, gewekt door springende apen op het dak.

Om 8.00 uur gingen we ontbijten en om 8.30 uur stond onze gids, Sharon, al weer klaar om ons te begeleiden naar de Bukit Teresek.

Dit is een 345 meter hoge heuvel die een mooi uitzicht geeft over de jungle.
De vier Denen gingen ook deze keer weer mee. Onze gids Sharon liep voorop maar al snel sloot ze de gelederen. Door haar zwaarlijvigheid was het al snel puffen en kwam ze duidelijk conditie te kort. Ook de Denen hadden moeite ons tempo bij te houden.

Er waren twee uitkijkpunten. Het eerste uitkijkpunt liet een vergezicht zien over de rivier. Het tweede uitzichtpunt liet een vergezicht zien op onder andere de hoogste berg in de Taman Negara namelijk de Gunung Tahan. De tocht naar deze hoogste berg duurt 5 dagen heen, en twee dagen terug. Helaas hadden we hier niet voldoende tijd voor.

Nadat we om 11.00 uur terug waren in het resort, liepen Dorette en ik nog door naar Lubok Simpon. Dit is een zijrivier van de Pahang, met helder water waar in gezwommen kon worden. Het bleef bij pootje baden omdat het erg ondiep was.

Voordat we om 13.00 uur gingen lunchen zagen we hoe twee parachutisten naar beneden kwamen en dat een helicopter zeer laag over het Resort heen vloog.

Gua Telinga

Volg het touw in de grot  

Om 14.30 uur vertrokken Dorette, ik en Sharon naar de Bat Caves (Gua Telinga).

Een boot haalde ons op en zette ons vijf minuten verder weer af bij een steiger, hierna was het nog 30 minuten jungle tracking voordat we bij de ingang van de grot aan zouden komen.

Aangekomen bij een rots formatie kon ik de ingang van de grot niet gevonden krijgen.

Sharon vertelde mij dat ik mijn neus moest gebruiken, omdat de uitwerpselen van vleermuizen vreselijk stinken.

De stank was inderdaad enorm.

We kropen de ingang van de grot in, staan was niet mogelijk. Het was klauteren en springen van rots naar rots.

Belangrijk was het om je evenwicht goed te bewaren omdat je anders op de gladde rotsen kon uitschuiven en vervolgens in het water zou belanden.

Het was een gevaarlijke tocht, ook omdat in het water van de grot cobra’s gesignaleerd waren maar het was af en toe onvermijdelijk om een stuk door het water heen te lopen.

We zagen vele ontelbare vleermuizen hangen tegen het plafond van de grot, ook vlogen er nog velen rond, zodat hier echt gesproken kon worden van een batcaves.

Aangekomen op de helft van de grot zag Sharon dat er een rotsblok naar beneden gekomen was en gedeeltelijk een toch al nauwe doorgang versperde. We konden volgens haar wel verder maar dan moesten we op onze buik een stukje vooruit schuiven.
Wij vertelden haar dat we niet nog meer risico wilden nemen en besloten terug te keren. Sharon leek opgelucht.

Weer teruggekomen bij de steiger was het nog tien minuten wachten voordat de boot ons weer kwam afhalen.

Om 16.30 uur waren we weer bij de steiger van het Resort. Op weg van de steiger naar de oever over een lange trap, zagen we hoe militairen heel officieel bezig waren met de nationale vlag.

Toen Dorette vroeg of we mochten passeren of dat eerst de vlag moest wapperen zei een vriendelijke man dat het slechts ging om een oefening voor de volgende dag. De volgende dag was de officiële opening van diverse festiviteiten in het kader van de feestmaand juli in de Taman Negara. Hij nodigde ons uit om aanwezig te zijn om 9.45 uur.

We waren goed vuil geworden in de grot en we stonken verschrikkelijk. Dus onder de douche. Maar ’s middags was er een breuk geweest in de waterleiding; het toch al bruine water uit de kraan kwam er nu uit als modder. Nadat we de kraan een lange tijd hadden laten lopen was het water weer normaal bruin, zonder al te veel zand.

Het diner bestond ’s avonds uit een heerlijke barbecue. Deze was zeer goed verzorgd en erg smaakvol. Gelukkig niet zo scherp gekruid als die avond ervoor.

VRIJDAG 8
JULITAMAN NEGARA CANOPY WALK EN LATA BERKOH

CANOPY WALK

Om 8.30 uur gingen we een jungle tocht houden door de toppen van de bomen, genaamd de Canopy Walk. Na 30 minuten wandelen kwamen we bij de ingang van deze Canopy Walk aan.

Deze hangbrug bestaat uit 6 gedeelten met vijf platforms. De totale lengte van de brug is 230 meter. Eind 1994 is de totale lengte 450 meter en is dan de langste hangbrug in de wereld.

Op deze brug mogen maximaal vijf mensen tegelijk lopen en deze moeten minstens drie meter afstand nemen van elkaar .

Het was een hele belevenis om zo hoog boven de grond in de toppen van de bomen te balanceren. De brug is ongeveer 40 cm breed, je houdt je vast aan touwen. De platforms zijn gemaakt in mammoet bomen.

Terug aangekomen in het Resort begon de opening van de juli festiviteiten, natuurlijk stonden wij met onze neus voorop. We werden herkend door de man die ons een dag eerder officieel had uitgenodigd en hij vertelde dat er een stoel voor ons klaar stond.

Toen de minister van cultuur, J.L. Law, aankwam, begon hij enkele VIPS de hand te schudden, natuurlijk vergat hij niet ook mij een hand te geven.

Het officiële gedeelte begon en wij zaten zeer serieus naar een Maleise toespraak te luisteren. Wel duidelijk werd dat er in 1993 31.000 mensen de Taman Negara bezocht hadden; een aantal waar ze trots op waren en dat ze nog hoopten uit te breiden.

De openingsfestiviteiten gingen verder bij de rivier met kanonschoten en verschillende versierde boten. De mooiste boot kreeg een prijs van M$ 300,-.

Na deze bootshow liep de minister terug en gaf Dorette en mij wederom een hand, na een kort gesprek vervolgde hij zijn weg.

JULITAMAN NEGARA

Na de lunch zagen we een Batik demonstratie. Wij zagen een Batik doek schilderen wat wij erg mooi vonden. Nadat hij dit afgemaakt had vroegen wij of dit te koop was. Nee dit was niet te koop zei hij; dit werd alleen gemaakt voor demonstratie.

Na enige minuten vertelt hij mij dat hij het toch wel wil verkopen. Het moest nog wel een uurtje drogen voordat we het mee konden nemen.

14.30 Uur. Een schitterende boottocht over een zijrivier met vele stroomversnellingen voer ons naar de Lata Berkoh.

Dorette en ik zaten in een klein bootje wat door het ondiepe water kon varen. We werden begeleid door onze gids en door twee mannen die de boot bestuurden. Eén van de mannen bediende de motor achter op de boot, terwijl de ander voor zat aan te wijzen hoe de ander moest sturen om op die manier rotsen in het water te vermijden.

We zaten 45 minuten op deze boot. Hierna liepen we nog 15 minuten. Toen kwamen we bij een waterval/stroomversnelling uit waar gezwommen kon worden. Heerlijk! Een fantastische ervaring om midden in de jungle in een stroomversnelling te zwemmen.

De terugreis was even adembenemend als de heenreis. De bootman liet de motor uit omdat we nu stroomafwaarts gingen. Op deze manier konden we ook genieten van de geluiden in dit regenwoud.

’s Avonds, tijdens en na het diner was er een culturele avond georganiseerd, hoofdzakelijk voor de local people die wonen en werken in de Taman Negara.

Er was een optreden van een locale band met zanger en een populaire zangeres. Bovendien trad er een dansgroep op die traditionele Maleise dansen opvoerde.

ZATERDAG 9 JULI TAMAN NEGARA – KUALA LUMPUR

KUALA LUMPUR

Bij het ontbijt hadden we nog een chat met minister Law waarbij hij ons verklapte dat in de toekomst nog meer activiteiten in de Taman Negara zouden gaan plaatsvinden, zoals safaries. Ook vertelde hij dat er waarschijnlijk een weg aangelegd zou worden naar het Resort, voor bevoorrading en voor mensen die niet zolang in een platte boot kunnen zitten.

We vertrokken om 9.45 uur uit de Taman Negara zoals we gekomen waren, twee uur lang met een longboat, alleen nu stroomafwaarts. Na 45 minuten gebeurde eindelijk waar ik op had gehoopt; de bootman liet de boot vol op een zandbank varen en we zaten helemaal vast.

Iedereen moest de boot uit om de boot los te duwen, een zware klus. Bij het passeren van een andere longboat dook onze bootman achter de boot om maar niet herkend te worden. Hij schaamde zich dat hij de boot had laten vastlopen.

Om 12.00 uur meerde de boot aan. Het eerste wat ik ging doen was kijken of onze andere koffer er nog stond. We hadden geluk.

Nadat we geluncht hadden vertrokken we met een busje van Asian Overland Service naar KL. Een bustocht van vier uur.

Bij een stop waagde ik mij op aandringen van Sharon aan een Durian. Een vrucht die verschrikkelijk stinkt en inderdaad lekker smaakt. Om hun stank zijn ze in de hotels verboden, maar het is de favoriete vrucht van de Maleiers. The king of fruits. Smells like hell, tastes like heaven.

Om 17.00 uur kwamen we aan in KL en werden we keurig bij het Swiss Garden hotel afgezet. Eerst werd het zand van de Taman Negara onder de douche weggespoeld.

De koffers werden weer opnieuw ingepakt. Daarna pakten we nog een drankje en een hapje en gingen we weer vroeg onder de wol. De wekker stond op 5.00 uur om Nederland tegen Brazilie te zien voetballen (2-3)

ZONDAG 10 JULI KUALA LUMPUR – AMSTERDAM

Terugreis

Lekker uitgeslapen en ontbeten. Daarna brachten we nog vier fotorolletjes weg om te laten ontwikkelen. Van deze fotorolletjes bleek er anderhalf mislukt te zijn. Helaas!

We gingen in KL nog naar het Handicraft Center, Station en diverse winkelcentra voor souvenirs. Slagen konden we niet.

We hadden ons voorgenomen om naar Lake Gardens te gaan. Hier aangekomen deed ik de Pebbelwalk; dit is lopen op blote voeten over puntige stenen. Dit zou goed voor de voeten moeten zijn.

In Lake Gardens is een groot vogelpark aangelegd met schitterend aangelegde tuinen. Hier was het oppassen omdat dat ooievaars, pelikanen en vooral Hornbills (grote kaketoes) vlak over je hoofd kwamen gevlogen. Een schitterend park in het centrum van KL.

We gingen nog met de taxi naar Central market om te kijken of daar nog souvenirs te koop waren. Iets vonden we wel maar nog niet alles. Wel vond ik eindelijk de blow pipe waar ik al zo lang naar op zoek was.

Om 18.00 uur moesten we in het hotel uitchecken. Hiervoor hadden we ons nog opgefrist en gegeten. Hierna gingen we nog even winkelen en vonden in één van de winkelcentra nog een souvenir.

We liepen terug naar het hotel om in de bar nog een laatste pilsje te drinken. Om 20.30 uur werden we door Asian Overland Service opgehaald om ons en nog vier andere mensen naar het vliegveld te brengen.

Om precies 23.00 uur vlogen we, via een tussenlanding in Frankfurt, naar Amsterdam.

Het vliegtuig zat goed vol, veel Duitsers en Italianen. Als tussendoor omgeroepen wordt dat Duitsland van Bulgarije verloren heeft hebben wij toch even stiekem lol.

MAANDAG 11 JULI AMSTERDAM – EINDHOVEN
Aankomst op Schiphol om 7.15 uur. Ook hier is het mooi weer zodat de overgang niet al te groot is. We werden opgewacht door honderden supporters van het Nederlands elftal. De spelers stonden namelijk op de band naast ons op de koffers te wachten.

Nadat we onze koffers hadden kochten we een treinkaartje naar Eindhoven. Om 8.03 uur zaten we in de trein (helaas geen airco), na een overstap in Amsterdam ging het rechtstreeks naar ons Eindhoven. We pakten in Eindhoven een taxi en waren thuis om 10.15 uur.

Het is heerlijk om op vakantie te gaan, maar thuiskomen is ook weer fijn. We hebben de rest van de week nog om te acclimatiseren en na te genieten van wat een fantastische en avontuurlijke vakantie is geweest. Vanaf nu is het weer rechts rijden en je houden aan de verkeersregels.