WERELD KAMPIOENSCHAPPEN ABU DHABI

Dinsdag 16 NOVEMBER 1999
NO PROBLEM EN TWO MINUTES  ZIJN DE UITSPRAKEN VAN DEZE WK

Om half vijf opstaan, half zes vertrekken, om half acht staan we in de vertrekhal van Schiphol als een van de eersten.

Bij het inchecken blijkt alweer dat de overbagage enorm is en Swissair begint te sputteren. Uiteindelijk is alles er toch door en hebben we nog net even tijd om te shoppen. Geruchten gaan dat er weinig alcohol te krijgen is, dus kopen we voor de zekerheid maar een fles Bacardi, cola om te mixen zal er wel te koop zijn.

De eerste tussenstop is in Zurich, de tweede in Riad. Uiteindelijk zijn we om 23.30 uur (plaatselijke tijd) in Abu Dhabi. Daarna duurt het nog tot 01.15 uur voor we in de bus zitten. Douaneformaliteiten en het regelen van vervoer kosten veel tijd. Later horen we dat er teams vijf uur op het vliegveld gezeten hebben, we mogen dus nog niet klagen.

De chauffeur brengt ons in een kwartiertje naar het hotel op zijn geheel eigen manier. Het wachten is nu weer op de bus met bagage. Die arriveert na nog eens een half uur, blijkbaar wist die de weg niet. Om half drie is iedereen dan toch met zijn spullen op de kamer; een ruime kamer met twee bedden, TV, safe, etc. Nog wat drinken en tegen drieën het licht uit.

Woensdag 17 november
m 9 uur op, half tien ontbijten. Een uitgebreid ontbijtbuffet, warm en koud. Bij de receptie regelen we dat het kluisje tot onze beschikking komt en dat we vanuit de kamer naar buiten kunnen bellen.

Daarna even de zaak verkennen; het is een mooi en groot hotel, maar niet echt gezellig, het lijkt meer op een conferentie oord. Buiten is het warm maar een windje brengt wat verkoeling. Om 12 uur richting bowling voor de balkeuring en trainen, 1 1/2 uur per team. Bij aankomst op de bowling moet de bagage eerst door de scanner (als op het vliegveld), daarna gaan we maar meteen in de rij staan voor de keuring.

We zullen er aan moeten wennen dat het tempo hier zeer laag ligt. De mensen zijn poepvriendelijk maar de handen uit de mouwen steken kunnen ze niet en alles op z’n tijd. Verder is de temperatuur op de bowling alle dagen zeer fris en is een jack geen overbodige luxe.

Dus ook de balkeuring kost tijd en tegen half twee is het dan gebeurd.

We besluiten 2 x 3 kwartier te gaan gooien, zodat we een beetje ritme kunnen zoeken. Na afloop is iedereen redelijk tevreden; meer olie dan we gewend zijn, maar het is te doen. Toch willen we graag nog een keer trainen, andere landen hebben immers ook 2x getraind. Onze volgende kans is dan om 19.00 uur op 1 baan.

Eindelijk zijn nu ook de speeltijden voor de singles bekend. Gelukkig hoeft niemand van ons om 8 uur ‘s-morgens. Dorette en Silvia bijten om 12.15 uur het spits af, Jaq en Chris om 16.30 uur en Ross en Annemiek spelen om 20.45 uur.

Ondertussen hebben we te horen gekregen dat we foto’s moeten laten maken; alles wat we opgestuurd hebben zijn ze kwijt. Om 16.30 uur dus maar weer in de rij; anderhalf uur later zijn we nog niet aan de beurt; het blijkt dat de batterijen van de digitale camera steeds leeg zijn en die moeten opgeladen worden; ongelooflijk maar waar. Paul Iles krijgt een helder moment; we hebben immers de folders met onze koppen erop; dat blijkt ook voldoende te zijn, we leveren snel zo’n folder in en kunnen dan weg; 1 1/2 uur voor niets daar gestaan.

We hebben nu nog snel even tijd om wat te eten en dan begint onze volgende training; weer 2x 3 kwartier. Voor mijzelf een bevestiging van de eerste training; met de Nina over de buitenlijn. Mijn rugnummer wordt 172.

De ballen moeten opgeborgen worden in containers buiten, die intussen bomvol staan. Om 21.00 uur zijn we terug in het hotel, even douchen en dan samen met Chris het hotel verkennen. Nu pas komen we erachter hoe groot het is; een grote fitnessruimte, 4 bowlingbanen, sauna, zwembad met Olympische afmetingen, biljartruimtes, sportzaal, squashzalen etc. Daarnaast ontelbare vergaderzalen, een theater, bibliotheek, overal zitjes, bars en restaurants.

Chris wilde nog even zwemmen maar dat ging niet door; ’s morgens van 7 tot ’s middags 2 uur is het voor de dames, daarna alleen voor heren. Voor de fitnesszaal geldt normaal dat de dames daar op 3 dagen welkom zijn, maar tijdens de WK mogen we iedere dag komen, hiephiephoera. We beloven de aardige instructeur een keer terug te komen.

Tijdens onze rondwandeling worden we nog uitgenodigd op een Arabisch kopje koffie; we slaan dit vriendelijk doch beslist af en ook hier beloven we een keer op de koffie te komen. Na zo’n 3 kwartier rondlopen houden we het voor gezien voor vandaag; we hebben nog lang niet alles gehad.

We sluiten de dag af met een borreltje in een speciaal voor de WK gecreëerde suite (room 4228) waar alcohol geschonken mag worden. Deze suite zal het ontmoetingspunt voor de avonden worden en Mister Dic (Oostdam) de meest vaste gast.

Donderdag 18 november
We kunnen weer uitslapen. Dorette en Silvia pakken samen met Jack de bus van 10.30 uur. Om 12.15 uur is het dan zover, nog even ingooien en dan kan het beginnen. Tot mij en ieders verbazing begin ik met 5 strikes, maak daarna de 5-10 split, weer een strike, spare, 2 strikes 6 spare; score 244. Niet slecht voor een WK begin.

Daarna wordt het wat moeilijker, je wilt toch blijven scoren maar je wilt ook ontspannen blijven. De volgende games zijn 193 en 190. Weinig strikes meer, veel 7 pinnen. We besluiten met de Nino te gaan proberen, score 174.

De 5e game begint met een bal tegen de enkel, daarna duurt het enkele frames voor ik weer voluit durf. Ik besluit weer de Nina te pakken, aangezien mijn zelfvertrouwen even weg is. Nu kan ik het tenminste zwart houden, maar de 158 score staat er, totaal over 5 games nu 959.

De 6e game begin ik met de 6-7-10 split, die ik maak. Daarna heb ik mijn lijn weer en scoor 224, totaal 1183 en geen slecht begin; het wordt uiteindelijk een 43e plaats.. Silvia blijft steken op 1104.

In de volgende serie spelen Chris en Jaq, score resp. 1138 en 1162. Jac blesseert zich in de 3e game aan haar hand en krijgt een spuit tegen de pijn. Of ze door kan spelen moet in de komende dagen blijken. 

Tenslotte komen Ross en Annemiek aan de bak; ook zij hebben wat startproblemen en eindigen resp op 1199 en 1166.

De singles worden uiteindelijk gewonnen door Kelly Kubick van de US met een serie van 1404. Haar zie ik nog wel een 300-game gooien, daarmee zou mijn record dan toch eindelijk sneuvelen. Afwachten maar.

Gedurende de dag zie je landen meedoen waarvan je niet eens wist dat ze bowlden; Irak, Iran, Jordanie, Latvia. Scores van 88, 92, 96 en series van 680, 695 etc zijn geen uitzondering.

De geruchten gaan dat deze landen door de UAE betaald zijn om mee te doen, anders was het aantal landen waarschijnlijk een stuk minder geweest.

De dames van de Oostbloklanden tutten zich voor iedere serie compleet op; uiterlijk is belangrijk, als je haar maar goed zit.

Om half een zijn we terug in het hotel, waarna we nog tot 02.15 kletsen; daarna gaat dan toch eindelijk het licht uit.

Vrijdag 19 november
Geen haast deze morgen, een hele vrije dag voor ons. De morgen wordt aan het zwembad doorgebracht, baantjes trekken, jacuzzi en sauna.

Vervolgens loop ik met Jack naar de bowling, 45 minuten in de zon; waarschijnlijk kan het ook wel in 30 minuten. De weg er naar toe is niet erg voetgangersvriendelijk maar wel rustig. Je ziet niemand op straat lopen, maar het is vandaag dan ook een gebedsdag. Hier en daar hoor je regelmatig de gezangen.

De heren spelen vandaag hun series. Buiten de bowling is een soort demonstratie van verschillende beroepen, er worden lekkernijen geserveerd, we gaan met een kameel op de foto en laten onze hand beschilderen met henna. Dit blijft ongeveer een week zitten.

De avond brengen we in het hotel door; een heerlijk dinerbuffet gevolgd door een spelletje Yatzee. Aangezien we morgen op sight seeing gaan, duiken we maar eens vroeg het bed in.

Zaterdag 20 november
Om 7 uur loopt de wekker af, om 08.15 uur stappen we in het busje met 12 man van onze groep. Als de reisleidster de koppen gaat tellen blijkt er 1 teveel te zijn. We zijn dan al op weg. Het is een Deen (op krukken) die denkt dat het busje naar de bowling gaat. Terug naar het hotel om hem er uit te gooien. Onze reisleidster spreekt Engels en Duits, zodat we alles in 2 talen kunnen/moeten volgen.

Good Morning Abu Dhabi tour
We bezoeken achtereenvolgens een soekh (winkeltjes) om kaarten te kopen en worden meteen enkele dirhams opgelicht. We zien nu waar we heen moeten om te winkelen. Daarna rijden we via de Corniche (grote boulevard) naar Al Hosn Palace, een fort waarvan we alleen in de tuinen mogen. Aan de Corniche staan hoge gebouwen in diverse modellen en kleuren.. Oude gebouwen ruimen langzaam het veld voor hoge torens. Tussendoor veel groen, kleine moderne parkjes.

We rijden door naar Breakwater, een soort pier van Scheveningen,, waar vandaan je uitzicht hebt op de kustlijn van Abu Dhabi. Plaatjes schieten dus. Dan naar het werkpaleis van de president en langs ladies beach (strand waar alleen vrouwen met kinderen mogen komen); van beide plaatsen mag je geen foto’s maken.

Door naar Bateen, werf waar dhows (boten) volgens de traditionele manier gemaakt worden. We rijden via de groente-, fruit en vismarkt naar de haven, weer een fotostop.

Dan door de villawijk naar de Womens Association, een handicraft centre voor vrouwen. Hier worden door vrouwen kleden, mandjes en jurkversieringen gemaakt. Wij dachten dat dit voor arme vrouwen opgezet was, maar hier werken welgestelde vrouwen; allemaal een GSM-tje langs zich, koelkastje in de ruimte etc. Wie gaat wie nu bekijken.

Onze tour zit erop; we hebben nu een idee van hoe Abu Dhabi er uit ziet en waar we eventueel naar terug moeten.

Abu Dhabi betekent Father of the Desert; een stad die in 40 jaar tijd opgebouwd is uit het niets; veel naar Amerikaans model. De straten zijn nu versierd met veel vlaggen en foto’s van de president; op 2 december is het groot feest; dan is het 28 jaar geleden dat de UAE is opgericht.

Dat wordt uitgebreid gevierd; het is te hopen dat we dan toch weg kunnen. Na afloop gaan we naar de bowling; daar is Jules ondertussen gearriveerd en via hem kan ik mijn E-mail ophalen. Een berichtje van Henk Voets en 1 van mijn groep.

Van Harrie geen bericht, ik mail hem dit meteen maar even terug. Als we om half vijf even de TV aanzetten zien we de officiële opening van de bowling; een hoop hoge pieten worden voorgereden met veel politie er omheen.

Dit gebeurt trouwens na de vijfde game van de heren, ze moeten dus nog een game gooien. Enkele kandidaten voor de single titel zullen hier niet zo blij mee zijn. De hele opening duurt zo’n drie kwartier, de spelers wachten al die tijd tot ze hun laatste game mogen gooien.

De lange jurken vertrekken en het spel kan doorgaan; ongelooflijk dat dit allemaal kan tijdens een evenement.

Half zes vertrekken we weer naar de bowling voor de opening in het stadion. De verwachtingen zijn hoog gespannen; als je de verhalen mag geloven wordt het een grootse opening met 40.000 toeschouwers. Samaranch komt trouwens niet in verband met OS ontwikkelingen. Aangekomen op de bowling horen we dat Nico zojuist een bronzen plak heeft behaald; knap na het oponthoud van 45 min.

We worden met bussen naar het stadion gebracht en zien al bussen vol toeschouwers toestromen. Het veld is gedeeltelijk afgedekt door een grote wand, waarachter de teams zich verzamelen. Langzaam aan worden de teams naar diverse doorgangen gebracht, behalve wij.

Voor de wand begint al een show, maar daar kunnen we niets van volgen. Daarna worden de teams een voor een opgeroepen en paraderen voor het publiek. Wij staan nog steeds waar we al een uur staan, maar volgens onze bordjesdrager is er niets aan de hand. De jongen heeft het trouwens toch te druk met foto’s maken.

Op alfabetische volgorde verdwijnen de teams bij ons vandaan. Op het allerlaatste moment worden we alsnog naar een deur gedirigeerd, maar als ons land omgeroepen wordt en we aanstalten maken om het veld op te lopen, roept de een dat we moeten gaan en een ander roept dat we moeten blijven staan. Onze voorganger blijft staan en we missen dus onze opkomst. We zien nu de rest van de teams het veld opgaan en wij blijven achter de coulissen. Na het laatste team gaat de deur dicht en blijven we alleen achter; we zijn met stomheid geslagen.

We gaan ons verhaal halen bij een official, maar het lijkt er op dat we de show gaan missen; ze beginnen onderling te ruziën, maar een oplossing zoeken ho maar. We twijfelen of we maar meteen zullen gaan, maar willen eigenlijk toch wel weten hoe het er voor aan toe gaat. We rukken op naar de zijkant van de muur; daar proberen ze ons nog tegen te houden, maar onder aanvoering van Rene lopen we door het veld op.

We zien nu inderdaad het publiek zitten; tienduizenden witte jurken, veel politie en bewaking. Op het veld staat het een en ander opgesteld voor de show. Er zijn wat toespraken die we niet kunnen volgen, daarna wordt het toernooi officieel geopend. De teams marcheren weer af en wij er achteraan.

De show gaat verder, weer zonder ons. Door de gangen van het stadion komen we uiteindelijk op een tribune terecht en kunnen nu meegenieten, zo lang als het nog duurt. We zien nog een showtje met levende pins en bowlingballen en daarna een water- en vuurwerkshow. Daarna volgt nog een live muziekshow van plaatselijke vedetten maar we besluiten dat maar over te slaan en te proberen terug naar het hotel te komen. Buiten vertrekt net de hoogste piet met veel poespas en nog meer escorte.

Terug in het hotel zijn we nu wel aan een borrel toe en we evalueren nog even de gebeurtenissen. Je blijft je hier werkelijk verbazen over het gebrek aan organisatie.

Zondag 21 november
Vandaag spelen we de dubbels. Silvia en ik moeten om 13.30 u, Ross en Annemiek om 18.00 uur.

Deze morgen arriveren ma en BJ, ze zijn mooi op tijd. Na een moeizaam begin met 3 splits, kom ik langzaam op gang met 184. Hierna volgen games van 202, 171, 226, 182 en 235;totaal 1200. Silvia komt er met een score van 1061 niet uit, totaal 2261, een 49e plaats.

We blijven op de bowling om naar de volgende serie te kijken. Ross gooit 1240, Annemiek 1177, totaal 2417. Na afloop in het hotel nog even naar huis gebeld; er wordt meegeleefd maar de berichtgeving in Nederland laat te wensen over.

Maandag 22 november
Deze morgen moeten Chris en Jaqeline aan de bak; Jaqeline zit flink ingetapet en kan zo toch bowlen. Hun scores zijn resp. 1174 en 1097.

Na afloop lunchen in het hotel, reisverslag bijwerken, verder rustig aan.

Silvia en Chris gaan nog even trainen op de banen van het hotel. Jack moet ze daarvoor wel eerst even oliën met de hand.

Om 18.00 uur gaan we naar de serie van Michael en Nico kijken. We zien geweldig bowlen van de Zweden en Finnen, maar ook andere teams zetten schitterende games neer. Hier komt ons dubbel niet aan en ook de dubbels die morgen moeten spelen kijken tegen een hoge score op (2716 pinfall).

Om 22.00 uur hebben we een bespreking in het hotel; hier worden de trios bekend gemaakt. tot mijn teleurstelling kiest Jack niet voor de beste drie , maar wordt ik bij Jaqeline en Silvia gezet. Een verklaring hiervoor volgt niet en ik heb geen zin er nu verder over te praten. Voor nu weet ik nog niet precies hoe ik me tijdens de trio zal opstellen; ik heb er weinig zin in, maar wil voor mezelf toch wel een goede score neerzetten. Ik hoop dat ik me woensdag kan motiveren.

Dinsdag 23 november
Alweer een vrije dag voor ons. Voor de verandering na het ontbijt maar weer eens naar de bowling. GJ en Michel starten voortvarend maar de laatste game breekt hen op.

Op de bowling verkopen ze nu eindelijk shirts van het WK. Voor 30 dirham koop ik er een, de kwaliteit is niet optimaal maar het is tenminste wat.

De middag breng k grotendeels buiten bij het hotel door in het zonnetje; een klein beetje wind maakt het aangenaam.

Om vijf uur vertrekken we naar Abu Dhabi centrum voor het diner en wat te winkelen; de winkels zijn van 1 tot 4 uur dicht, maar daarna weer open tot een uur of tien.

Na het eten gaan we o.a. naar het goudcentrum waar door diversen, na pingelen natuurlijk, wat gekocht wordt. Ross is sterk in afdingen en voor mij regelt ze twee zilveren armbanden voor de prijs van 1 ( van 140 dirham voor 70 = 42 gulden).

Daarna kopen we nog Nike sokken en dingen af van 30 naar 20 dirham per stuk. In een volgende zaak proberen we dezelfde sokken voor 15 te krijgen, maar daar trappen ze toch niet in. 

Dan maar niet, leuk geprobeerd. Aangezien we met de buschauffeur een tijd afgesproken hebben, moeten we stoppen, maar we gaan zeker nog een keer terug. We laten ons afzetten op de bowling, waar zojuist door een dubbel van Colombia een serie van 599 is gegooid. Zij gaan in de laatste game nog voor de titel maar missen deze net; jammer was leuk geweest, nu wint Zweden.

Jack heeft een all events tussenstand geregeld; ik sta nu 36e, ong. 75 pins achter op nummer 16. Na een laatste afzakkertje in het hotel zoeken we om half een het bed op.

Woensdag 24 november
Vandaag de trio’s. Ik heb me voorgenomen positief de strijd aan te gaan en wil voor mijzelf een goede score neerzetten.

Ander trio speelt om 12.30 en 19.30 uur, wij om 16.00 uur en morgen om 09.00 uur. Ik krijg van Harrie nog een opbeurende fax en ga hem straks even terug mailen.

Helaas lopen de eerste drie triogames op een klein drama uit. Ik start met games van 160 en 133 en de andere twee komen er ook niet uit. Mijn laatste game is 209, totaal 502 en weg zijn de kansen op een individuele klassering.

Het andere trio speelt vandaag alle games; totaal niet slecht maar lang niet genoeg. Alleen Ross kan zich nog klasseren bij de laatste 16. Annemiek blesseert zich. Aangezien ook Jaceline niet voluit kan gaan, is het afwachten wie er in het team event gaan spelen.

Donderdag 25 november
Deze morgen vroeg op, immers al om09.00 uur bowlen. Mijn start is 210, dat lijkt er weer op. Daarna games van 168 en 179, totaal 557. In het totaal klassement zak ik naar de 75e plaats.

Het triototaal is en betekent een 51e plaats. In de laatste game van onze serie gooit een Koreaanse een 300-game, mijn record is verbeterd, het zat er wel in dat dit WK zou gaan gebeuren.

We gaan ons even afreageren in het zwembad, dat kan nog net voor 14.00 uur. Daarna wat eten, even zonnen en de avond gaan we shoppen.

Central market heeft niet veel bijzonders en ook in de overige shops zie ik niets speciaals; een goedkope avond dus.
In de bar worden we door Jacky F vastgehouden tot na enen. Die man kan verhalen vertellen en blijft gewoon doorgaan.

Vrijdag 26 november
Vandaag is het de beurt aan de heren trios, wij hebben weer eens een vrije dag. Ze worden nu echt vervelend aangezien je verder niet zo heel veel kunt doen.

Studeren zou een mogelijkheid zijn, maar daar heb ik ook niet echt zin in. Ik ben lekker aan het snotteren geslagen, het is ook overal zo koud binnen. Rustig aan deze morgen, reisverslag bijwerken, buiten in het zonnetje even lezen en om half een naar de bowling.

Om vijf uur het busje naar de stad genomen, wat gewinkeld, wat sinterklaas cadeautjes voor Frederique gekocht. Daarna nog even terug nar de bowling voor een kleine teambespreking; aangezien Anemiek toch kan bowlen zal Jac. de eerste serie booster staan.

Wim vd Veen is deze avond op dreef en kan klimmen naar een 14 plaats individueel. Het bekende afzakkertje in de hotelbar en rond half een naar bed. Gerard van Dam is nu ook aanwezig, die heeft er van mij nog een tegoed.

Zaterdag 27 november
Vanavond om 7 uur hoeven we pas te spelen, dus de rest van de dag vrij. Met Chris, Silvia, Jack en Paul spelen we Monopoly (voetbaleditie); het spelletje wordt door Sivia gewonnen. Zo zijn we toch weer 2 1/2 uur verder en is de morgen voorbij. Daarna even buiten een boekje lezen, John Grisham gaat op deze manier wel erg hard.

We nemen een late lunch aangezien we voor de rest van de dag wel niet veel meer aan eten toe zullen komen.

In het hotel zijn ondertussen volop voorbereidingen aan de gang voor een groot feest op de 30e. Dan is er een groot staatshuwelijk van zo’n 600 bruidsparen. Er worden 10.000 gasten verwacht (alleen mannen ??) en er zal verscherpte controle zijn.

Vol goede moed beginnen we om even uur aan de teams. De score van 975 geeft hoop en moed. Maar helaas in de tweede game kunnen we dit niet volhouden. Daarnaast valt halverwege de game Annemiek uit en moet Jac de game afmaken. Dit geeft nogal wat consternatie, maar we hebben het zwart op wit dat het is toegestaan. We eindigen op 902. De derde game begint helemaal hopeloos maar we weten er nog 912 van te maken. totaal 2789,18e plaats. Mijn games zijn resp. 191, 171 en 169, totaal 531. We worden er niet vrolijk van.

Annemiek is ondertussen naar het ziekenhuis geweest voor foto’s; daar is niets bijzonders mee, maar morgen volgt een complete scan.

Zondag 28 november
Vanmorgen vertrekken BJ en ma weer; om 09.45 uur zwaaien we ze uit.

Via de bowling vertrek ik met Jac en Ross naar het Meridien hotel om daar te gaan zwemmen en zonnen; we hebben daar een paar heerlijke uurtjes met zon, water, eten en drinken. we doen net of we er thuis horen.

We nemen een taxi terug naar het hotel; onze chauffeur is waarschijnlijk nog nooit zo ver buiten het centrum geweest maar heeft er wel lol in met drie vrouwen. We moeten hem tot aan de voordeur loodsen; aan de ingang moet hij ook nog zijn badge af moet geven; we hopen maar dat hij die uitgang straks weer terug kan vinden. Voor 12 dirham hebben we een hoop plezier gehad.

Terug in het hotel even lekker douchen en met thuis bellen; benieuwd hoe hoog straks de telefoonrekening zal zijn.

Verder is er weinig te doen,dus maar weer even naar de bowling; daar speelt het team van de UAE, ze bowlen goed en het gejurkte publiek heeft de sfeer er goed in zitten.

Vanavond op tijd naar bed, morgen de laatste drie games spelen, hopelijk kan nog een keer alles uit de kast en kunnen we Ross nog bij de laatste 16 krijgen; ze staat nu 17e.

De scan van Annemiek heeft ook niets verontrustends aan het licht gebracht, rust zal waarschijnlijk voldoende zijn om te herstellen.

Maandag 29 november
Nog 1 keer vroeg op, dat uitslapen beviel ons eigenlijk wel.

Ik hoop dat het vandaag niet zo koud is op de bowling; zo ja dan zal ik veel mijn jack aantrekken.

De startgame is 954, gevolgd door 950. In de laatste game is bij een aantal het licht uit en we eindigen met een -serie. Mijn eigen scores zijn 194, 216 en 148. Helaas krijg ik het de laatste game niet meer voor elkaar. Ook Ross struikelt in de laatste games en valt uit de top.

De teams worden gewonnen door Korea, gevolgd door Colombia en USA. Iedereen verwerkt op zijn eigen manier de toch voor een ieder tegenvallende prestaties.

De heren moeten vanmiddag nog aar ook hier valt niet veel meer van te verwachten; ook hier zal niemand meer de top 16 van halen.

De middag is voor iedereen op zijn eigen manier in te vullen. Zelf ga ik nog maar wat lezen en alles laten bezinken. 

Scores
Singles    1183
Dubbels 1200
Trio         1059
Teams    1089
Totaal  4531
Gemiddeld 188,9
Klassering 92

Eind van de middag gaan we met enkelen even fietsen in de fitnessruimte. Na 20 minuten houd ik het voor gezien; ik heb in de 2 weken nog niet zo hard gezweet als nu; ik kan wel merken dat ik een paar weken niets gedaan heb.

Om acht uur is het verzamelen voor een diner in het Beach hotel; het is de eerste keer dat we met de hele ploeg (mannen/vrouwen en begeleiding) op stap gaan.

Henk Smits heeft ons hotel laten reserveren maar bij aankomst blijkt dat ze niet op een groep van 20 personen gerekend hebben. We kunnen dus niet in het gezellige Brauhaus eten.

Er worden wat tafels in het chique restaurant aan elkaar geschoven en we kunnen gebruik maken van het buffet; de meeste van ons hebben echter al bijna twee weken buffet in ons eigen hotel gegeten en zitten hier dus niet op te wachten.

Het enige voordeel is dit je hier alcohol bij het eten kunt krijgen. Om kwart over elf gaan we weer terug naar het hotel en dan maar meteen naar bed.

Dinsdag 30 november
Vandaag moeten we de hele dag onze ID card dragen aangezien het de dag is van het massa huwelijk.

We gaan met de bus naar het centrum om nog wat te shoppen; tot nu toe hebben we weinig leuks gezien; ook nu niets bijzonders, alleen wat Sinterklaas cadeautjes.

Om half vier zijn we terug op de bowling voor de laatste paar games van de top 16. Het is niet echt druk en er hangt bijna geen sfeer.

Bij aankomst aan de ingang van het terrein is er volop politie en bewaking; alle gasten worden eerst bekeken voor ze verder mogen.

Terug in het hotel gaan we weer even fitnessen (fietsen en hardlopen), daarna nog een klein hapje eten.

We willen foto’s maken van de bruiloft maar dit is niet toegestaan; maken die lui zelf geen foto’s dan ?? Het lukt ons toch om vanaf bovenaf enkele plaatjes te schieten alhoewel er niet veel te zien is.

Honderden witte jurken lopen rond, er zijn geen vrouwen te zien, alhoewel die wel ergens op het terrein moeten zijn.

Tot onze verbazing horen we dan dat de bruiloft vandaag niet doorgaat; er zou een of andere sjeik uit Oman komen, maar die kan er niet op tijd zijn. Iedereen wordt naar huis gestuurd en mag morgen terugkomen. Hoe is het mogelijk dat er 10000 man gewoon naar huis gestuurd worden voor een hoge pief die niet komt ??

Consequentie is wel dat ook ons afscheidsbanket morgen hier niet door kan gaan.

Hoe, hoe laat en waar dan wel krijgen we nog te horen. We vallen hier van de ene verbazing in de andere. We besluiten er een spelletjesavond van te maken; Mens erger je niet, Yahtzee en jokeren; iedereen wint iets behalve ik.

Woensdag 1 december
Vandaag de stepladder finales; we gaan die van de dames bekijken. De finale wordt in het midden van de bowling gespeeld, zodat de bobo’s makkelijk kunnen zitten en kijken. Vanaf de tribunes, waar het grootste gedeelte van de mensen toch zit, is het zicht een stuk minder. De finale wordt uiteindelijk gewonnen door Ann Mary Putney uit Australie, tweede is Andrea Mirschel uit Duitsland en derde Kirsten Penny uit Engeland.

Na deze finale gaan we weer naar het Meridien hotel om te zonnen met Chris, Ross en Annemiek. Bij aankomst wordt ons om een kamernummer gevraagd en Annemiek zegt zonder blikken of blozen 261. Dit schijnt een bestaand nummer te zijn en we gaan ons installeren. Toch hebben we het gevoel bekeken te worden en we houden de handdoeken van ons hotel maar even in de tas. Om de beurt kleden we ons om en doen zo normaal mogelijk. Langzamerhand ontspannen we ons een beetje en komen de handdoeken langzaam te voorschijn.

Plots verschijnt er een forse dame bij de badmeesters gevolgd door een bewakingsagent. Er wordt in de rondte gekeken en we hebben het idee dat we nu misschien toch betrapt zijn. Als ze dan ook nog onze richting uitkomen, denken we dat we wel in kunnen pakken. Het blijkt te gaan om iets wat de dame kwijt is en we ademen langzaam uit. We nemen wat te eten en te drinken en genieten verder een paar uurtjes van de zon.

Met een taxi terug naar het hotel via een route die we nog niet eerder gehad hebben; we komen langs een schitterende laan met villa’s achter muren. Hier wonen duidelijk de duurdere jongens.

Ook nu weer volop controle bij het hotel, het lijkt vandaag toch allemaal te gaan gebeuren. Op TV kunnen we de finales nog een keer bekijken en we zien nu ook de heren; de strijd wordt gewonnen door Shaheen uit Qatar, tweede is Gery Verbruggen uit België en derde de Fin Halme.

Om kwart over zes vertrekken we met de bus naar de Tourist Club, waar het feest nu plaats moet gaan vinden. We zijn benieuwd wat ze in 24 uur hebben kunnen organiseren.

De Tourist Club blijkt een trekpleister te zijn voor de locals, het is een groot complex met bowling, manege, sportvelden, speeltuin etc.

Op een afgezet gedeelte zijn voor onze groep tafels, stoelen, podium, buffettafels neergezet. Als wij aankomen zijn alle tafels en stoelen al bezet en wordt er in allerijl van alle kanten van alles aangesleept, maar niet meer ingedekt. Zo kunnen we toch nog zitten, bestek, glazen en flessen water worden op tafel gesmeten.

De toespraken die volgen zijn grotendeels in Arabisch en dus niet te volgen; het weinige wat in het Engels gezegd wordt is door het volume ook niet duidelijk, dus dat slaan we maar over.

Er volgt een optreden van een plaatselijke groep, waarna de buffetten open gaan. Een enorme rush is het gevolg en de brutaalste hebben als eerste wat. Wij sluiten aan op een andere plaats en hebben geluk dat de rij opgesplitst wordt zodat we toch snel aan de beurt komen. Het eten is niet geweldig, maar je hebt tenminste iets binnen.

De bobo’s besluiten niet hier te eten maar vertrekken naar een restaurant en laten de spelers gewoon achter.

Even daarna vertrekt ook het merendeel van de spelers naar het Hilton hotel voor de disco; aangezien wij ons bord nog niet leeg hebben, blijf ik met Chris en Annemiek achter. Er is niemand die zich ook maar afvraagt hoe wij nu terug in het hotel komen.

We gaan op oorlogspad uit en zien dat er al meer vertrekken; de Denen hebben een bus geregeld en wij stappen bij hen in; deze vertrekt om 21.00 uur richting hotel. Daar kunnen we op ons gemak een borreltje in de bar drinken en we kletsen met de obers even over de trouwerij van vandaag. Het blijkt dat dit een soort vrijgezellenfeest is geweest, iedere bruidegom mocht tien personen (mannen natuurlijk) uitnodigen om het mee te vieren.

De officiële huwelijksinzegening vindt thuis plaats.

Donderdag 2 december
Vandaag is het de dag van inpakken en wegwezen.

We krijgen op de valreep nog een pretpakket; shirt XXL, aktetas, sleutelhanger, speldje, cap. We beschikken de hele dag nog over twee kamers, waar alle koffers verzameld worden en waar we ons eind van de dag om kunnen kleden.

Om half twaalf nemen we een taxi naar het centrum voor de laatste souvenirs; het blijft moeilijk om iets leuks te vinden.

Een laatste lunch bij Cafe Moca, waar we ondertussen stamgasten zijn.

We lopen bij toeval tegen het Cybercafe aan en gaan een uurtje internetten en mailen onder het genot van een kopje koffie.

Dan een taxi terug naar het hotel; we moeten de chauffeur de weg uitleggen en als we over een bepaalde brug gaan, gaat de meter uit en moeten we 20 dirham afrekenen; dit schijnt een vast bedrag te zijn als je verder buiten het centrum komt. Ook deze chauffeur is blijkbaar nog nooit zover geweest.

Daarna volgt om zeven uur het laatste dinerbuffet en is het wachten op het vertrek naar het vliegveld. Om 22.15 uur is eindelijk iedereen aanwezig en de bagage ingeladen. Op het vliegveld is het een drukte van belang, maar het inchecken gaat vrij snel aangezien er al het een en ander vooraf geregeld was.

We winkelen nog wat op het vliegveld en spenderen de laatste dirhams aan een drankje. Ik bel nog even naar huis en Harrie verblijdt ons met de mededeling dat hij ons op komt halen; hij kan met Frank Ris met de trein mee.

We vertrekken precies op tijd (00.55 uur); eindelijk richting huis.

Vrijdag 3 december
We zijn op tijd in Zurich en lopen direct door voor de aansluiting naar Amsterdam.

Helaas is het slecht weer in Nederland en zullen we waarschijnlijk tot minstens 9 uur moeten wachten voor we weg kunnen; het is op dat moment pas 7 uur en we zouden eigenlijk om 07.15 uur vliegen.

Om half acht krijgen we een ontbijt aangeboden en als we om 8 uur eindelijk iets op ons bord hebben wordt ineens omgeroepen dat het boarden begonnen is. Snel de croissant, jus en koffie achterover geslagen en het vliegtuig weer in. Om 9 uur stijgen we op en tot 10.10 uur is er niets aan de hand. De laatste 10 minuten voor de landing belanden we in het noodweer en verlopen zeer onrustig. De piloot zet ons echter keurig op de grond.

Daarna nog even door de douane, bagage opladen (gelukkig is alles aanwezig) en snel naar de uitgang waar de aanhang reeds lang staat te wachten aangezien we 1½ uur vertraging hebben opgelopen.

We nemen de bus naar lang parkeren en zijn uiteindelijk om 12.45 uur in Eindhoven.

Dorette Boelens