Vertical run in Ovronnaz, Zwitserland
Zondag 7 september
Vertical run in Ovronnaz, Zwitserland
Donderdag vertelt Alke, eigenaar van hotel Esprit, dat hij samen met Marjolein van Bil en Edward Geertse een wedstrijd gaat hardlopen. Een vertical run, dit is iets wat we in Nederland niet kennen, maar bijzonder populair is in de Alpen.
Alke legt uit hoe deze vertical run gelopen wordt. Je start op 1300 meter hoogte in Ovronnaz en legt zo snel mogelijk 8,5 km af, de finish is 1300 meter hoger op 2600 meter.
Het is verstandig om een rugzakje bij de inschrijving af te geven met droge en warme spullen.
Je rugzak wordt met een helikopter naar de finish gebracht. Je kunt je omkleden en weer (hard) teruglopen naar beneden.
Dorette ziet aan mijn ogen dat ik graag mee wil, en Alke vindt dit geen probleem.
Zaterdagavond ontmoeten we tijdens het diner in het hotel Marjolein en Edward. Echte fanatieke sporters die alles uit hun sport willen halen. Marjolein als ultratrail runner en Edward als topatleet op de 5 km, die nu ook volop aan het trainen is in de Alpen.
Zondagochtend gaat de wekker af om 06:00 uur en zitten we om 6:45 in de auto richting Ovronnaz. We zijn ruim op tijd voor de start om 09:00 uur. Er staan maar enkele atleten met stokken in het startvak, waaronder wij. Even later wordt er omgeroepen dat stokken niet toegestaan zijn en kunnen we ze inleveren.
Om 09:00 uur starten we, ik start rustig achteraan, Alke en Edward starten vooraan. Marjolein is al eerder gestart en loopt de wedstrijd niet mee, ze is nog herstellende van de UMTB in Chamonix en is in voorbereiding op een 160 km trail in de Vogezen.
Het eerste stuk gaat over asfalt en kan ik nog redelijk hardlopen. Hierna is het afwisselend hardlopen en stevig doorwandelen afhankelijk van de stijging. Na 4 km wordt het zwaarder en na 6 km is het superzwaar. Nu is het vooral zaak om boven te komen.
Alke, Marjolein en Edward staan me aan te moedigen bij de finish, geweldig!
Mijn tijd is 2:00 uur precies.
We zitten op 2600 meter hoogte, het is hier steenkoud. Ik pak mijn rugzak, die is zo gevonden, er liggen er nog maar 3, en trek droge sportkleren aan. Nog een kop zoete berghut thee en een reepje en we lopen in een jogging tempo naar beneden.
Marjolein kan echt hard naar beneden lopen, voordat we het weten is ze nog maar een stipje in de verte.
Onderweg staan er nog waterposten, alleen is de thee vervangen voor warme wijn. Dat had ik dus niet meteen door.
Nog even doorlopen en na 8,5 km zijn we weer vrolijk beneden in het dorp. Hier genieten we nog van een verdiende pasta.
Het was een geweldige nieuwe hardloop ervaring. Niet alleen de wedstrijd was heel bijzonder maar ook de gastvrijheid van Alke en de ongekende topsport energie van Marjolein en van Edward.
Ik verwacht dat we van beide nog heel veel gaan horen.
Ik ga zeker de komende wedstrijd van 160 km volgen die Marjolein in de Vogezen gaat lopen, de L’ Infernal trail des Vosges
